Op weg naar herstel... (3)

"I'm at a point in my life where everything is falling apart and everything is coming together at the same time." - unknown

Nog steeds geloof ik erin dat herstel wèl mogelijk is. De 0,3% kans op herstel is nog altijd geen 0%, dus een kans is er, ook al is hij maar heel erg klein. Ik denk dat vertrouwen daarop al een gedeelte van het herstel betekent.
En dat het niet vanzelf gaat, lijkt me duidelijk. Ik ben ervoor afhankelijk van onderzoek én ik zal er zelf iets voor mogen doen. 
Dat betekent grote veranderingen, een andere manier van leven en een andere manier van kijken naar het leven.

Eigenlijk ben ik er fulltime mee bezig, ook al lijkt het soms misschien van niet. Ik ben in de gelukkige en luxe positie dat ik er de tijd voor kan nemen. Dat is fijn, want dat haalt de stress eruit, want ook dat is funest.

Dat het niet alleen maar ellendig is, heb ik ook al ervaren. Ik heb er zoveel aan te danken. Het gaat vanzelfsprekend niet altijd even makkelijk, maar toch ben ik heel dankbaar. Ik voel dan ook geen haat of woede over wat me is overkomen. Ik zie het als een tweede kans, een kans om verandering aan te brengen waar dat nodig is. 

Eigenlijk zie ik het als een groot project en ik vind het leuk om aan dat project te werken, hoe gek dat misschien voor een ander ook mag klinken.

Onderzoek

Heel veel tijd gaat er zitten in het zoeken van informatie. Artikelen, boeken, video's, websites etc., alles wat me kan helpen om mijn lijf te helpen te helen, neem ik in me op. Dat onderzoek beslaat verschillende onderwerpen waar ik continue aan werk. Niet altijd achter elkaar, want 'tussen het volhouden door mag ik ook best even uitrusten'.

Het gaat niet altijd alleen over helen, want ik onderzoek ook de dood, want realistisch gezien, is dat iets waar iedereen mee te maken krijgt, dus ook ik, en daarmee verdient dat mijn aandacht.

Ondertussen gaat het wetenschappelijk onderzoek verder, wat mijn kansen op overleven mogelijk weer vergroot.

Zo vernam ik recent van het NovoTTF-100A System, speciaal voor hersentumorpatiënten. Ik las dat de Stichting STOPhersentumoren bezig is om hier meer informatie over te verkrijgen en om te kijken of het mogelijk is het systeem naar Nederland te halen.

Verder stond ook dit artikel in de Volkskrant. 

Op mijn meest recente scan (zie afbeelding hieronder) is mijn tumor niet zichtbaar (het witte wat je ziet is hersenvocht), dat wil echter niet zeggen dat hij verdwenen is. Met de techniek die in het artikel beschreven wordt, is het wellicht mogelijk de tumor zichtbaar te maken en te zien welke kant hij op beweegt, als hij dat al doet, en het daarmee mogelijk te maken om hem gerichter te bestrijden.

Om een 'financieel' steentje bij te kunnen dragen aan onderzoek heb ik mijn actiepagina verlengt. Je kunt dus hier weer doneren om meer onderzoek mogelijk te maken.

Persoonlijke groei

Persoonlijke groei is één cadeautje dat ik gekregen heb. Ik leer steeds meer van mezelf te houden en trots op mezelf te zijn. Ik ben minder streng voor mezelf en daarmee ook minder streng voor anderen. Ik kan eerder mededogen voor mezelf voelen als het even minder gaat. Zelfs als ik door een bericht van een ander wat uit het veld geslagen ben, kan ik ook daar beter mee omgaan en het eerder en makkelijker loslaten. 

Bepaalde hardnekkige, oude overtuigingen (bv dat ik 'het', wat 'het' dan ook maar is, niet verdien of niet waard ben, dat ik het niet goed doe en nog zo'n rijtje negatieve gedachten over mezelf) beginnen behoorlijk aan kracht in te boeten. Dat dat niet van het een op het andere moment over is, is duidelijk en ook helemaal niet erg. Elk moment dat ik er aan werk, kom ik weer een stapje verder in de goede richting.

Ook ben ik zelfbewuster, ik merk eerder op dat ik er bepaalde, negatieve, overtuiging de kop op steekt, dat helpt enorm om die overtuiging om te buigen. En ik weet mezelf ook goed in de hand te houden als mijn gedachten met me aan de haal gaan als ik me op momenten niet heel goed voel. Voorheen zou dat uitgroeien tot een enorm ding waardoor ik me alleen maar slechter zou zijn gaan voelen. Nu zie ik dat het voornamelijk mijn gedachten over hoe ik me voel zijn die me parten spelen en daardoor kan ik dit proces makkelijk omdraaien.

Daarnaast helpt dat zelfbewustzijn om in te zien dat ik in situaties oordeel, over mezelf dan wel over anderen. Dat maakt het een stuk makkelijker om ook daar aan te werken.

En soms is het fijn om me bij het werken aan mezelf door anderen te laten helpen, dus volgende week neem ik deel aan de ki-workshop van Hans Peter Roel.

Positiviteit

Verder sta ik veel positiever in het leven. Ik denk meer in kansen en mogelijkheden. Ik stel me steeds vaker een positieve uitkomst van een situatie voor in plaats van te verwachten dat iets negatief zal uitpakken. Alhoewel die donkere kant wel erg hardnekkig is, vertrouw ik erop dat ik voldoende licht in het leven sta, zodat het donker het onderspit zal delven. 

Voeding

Ook ben ik, nog veel bewuster dan voorheen, bezig met mijn voeding. Daarnaast let ik ook op andere stoffen die ik binnenkrijg. 

Ik eet zoveel mogelijk biologisch, zo min mogelijk suiker en ik probeer de inname van bepaalde stoffen zoveel mogelijk te beperken (ik poets fluoridevrij en ik maak thuis en op mijn werk gebruik van een glazen, dus BPA-vrije, waterkoker). 

En gelukkig kan ik dat af en toe ook loslaten. Ik probeer er flexibel mee om te gaan en er niet in door te slaan om te voorkomen dat het een ding wordt waar ik me dan weer zorgen over maak ('ik heb dit of dat gegeten/gedronken', of 'ik ben hier of daar aan blootgesteld'). Ik veroordeel mezelf ook niet als ik wel eens een keer suiker neem of iets anders waarvan ik weet dat het eigenlijk niet goed is, maar wat ik wel lekker vind.

Gevoel

Ook mijn gevoel neemt weer een belangrijke plaats in. Ik was die weg al ingeslagen, maar ik dacht dat mijn hooggevoeligheid beïnvloed werd door mijn tumor. Nu ben ik er wel achter dat dat niet zomaar even weg genomen kan worden.

Bewegen

Ik zorg dat ik voldoende beweeg. Door mijn huidige situatie is steppen op mijn pad gekomen en dat vind ik ontzettend leuk om te doen. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, ben ik helemaal niet zo'n sportief type. Ik houd niet van sporten, maar met het ontdekken van het steppen, is dat compleet veranderd. Dat vind ik ook geen sporten, dat noem ik spelesporten. De intensiteit van het trainen is na de grote epileptische aanval wel verminderd. Dat vind ik heel jammer. Ik voel me er niet meer zo vrij in om bijvoorbeeld te steppen waar en wanneer ik dat maar wil. 

Maar ook een 'rondje' fietsen op mijn hometrainer vind ik helemaal niet vervelend om te doen. Voorheen vond ik dat heel saai en had ik absoluut mijn muziek erbij nodig om het een half uur vol te kunnen houden. Tegenwoordig ben ik ook lekker aan het fietsen zonder muziek.

Verder probeer ik er zoveel mogelijk op te letten dat ik goed dooradem en dat ik voldoende ontspan op elk moment van de dag.

Dit alles met het oog op wat wel en niet goed is om mijn lijf te helpen helen.

Wintertijd

In 'Nog meer slaap...' schreef ik voor het laatst over mijn slaapzaken. In die blogpost deelde ik onder meer onderstaand artikel.

Met ingang van de wintertijd is 22.00 uur toch weer 23.00 (zomertijd) geworden, terwijl ik dat nou juist teruggedraaid had. En ik vind het nog niet zo makkelijk om daar aan te wennen, heb ik gemerkt. Ik heb er dan ook echt wat meer tijd voor nodig, ook al gaat het maar om een uurtje. Maar het lukt vast vóór de zomertijd weer ingaat.

Verder schreef ik er ook over dat ik weer met meditatie begonnen ben. Het 'zitten' gaat heel erg goed. Ik heb het wel wat aangepast, want behalve de meditatie, waarin ik me overigens beperk tot anapana, oefen ik nu ook mijn hartcoherentie, en ik doe dat niet meer op mijn meditatiebankje maar gewoon in mijn luie stoel, omdat ik dan beter kan buikademhalen.

Met hartcoherentie ben ik in contact gekomen via Daphne Wiersma. Bij haar heb ik een keer een workshop hartcoherentie gevolgd en dat is altijd blijven hangen. Met de komst van de Inner Balance-app heb ik via haar een stekkertje aangeschaft en nu kan ik heel makkelijk met behulp van mijn telefoon oefenen.

Dus elke ochtend doe ik meteen na het opstaan anapana en hartcoherentie en vervolgens draai ik de rest van mijn ochtendritueel af. Een heerlijk relaxt begin van mijn dag.

Wanneer is genoeg genoeg? (bijdrage voor #kommaarop)

"Als ik de enorme hoeveelheid uitpuilende primark tassen in de stad zie, hebben we nog steeds teveel geld. Alleen verkeerde prioriteiten." 

- Tessa Wiegerinck (@TessaWiegerinck) October 9, 2014

Ik ben wel eens bij Primark geweest, maar ik merk dan meteen hoe ongelukkig ik daar eigenlijk van word. Van de winkel zelf, maar ook van de wetenschap hoe deze kleding zo goedkoop in de schappen kan liggen. Dat komt echt niet omdat het allemaal zo verantwoord is gemaakt. Voor ons gemak en om ons een schuldgevoel te besparen, wordt de kleding zo ver weg mogelijk gemaakt door mensen die in erbarmelijke omstandigheden moeten werken tegen een beschamende vergoeding. Onder het mom van 'als ik het niet zie, bestaat het niet'.

Het enige goede van de Primark is eigenlijk dat ze papieren zakken gebruiken in plaats van plastic.

Gelukkig houd ik niet van winkelen. Ik koop eigenlijk alleen nieuwe kleren als het echt moet, als ik echt iets nodig heb. En hoeveel heb je nou eigenlijk echt nodig? Ikzelf merk dat goed als ik op vakantie ga. Ik heb een duidelijke voorkeur voor bepaalde kledingstukken en die draag ik het meest. De rest had ik eigenlijk niet mee hoeven nemen. Datzelfde geldt eigenlijk voor al mijn kleding in mijn kast. Sommige stukken draag ik veel, andere (bijna) nooit. Eens in de zoveel tijd, gaat er dus weer een tas of vuilniszak naar de kledingcontainer.

Ik heb besloten dat, als ik al wat koop, het alleen nog verantwoorde kleding mag zijn. Dat mag misschien iets duurder zijn, maar ik voel me daar wel beter bij en het is ook beter voor onze wereld én medemensen. In oktober stond er een mooi stukje, over het kopen van kleding, op de kalender:

Dus je kunt je geld eigenlijk beter besteden aan een mooie ervaring dan aan spullen.

Eigenlijk geldt het niet alleen voor kleding maar voor alles wat we (kunnen) kopen. Hoeveel van wat je koopt, heb je nou echt nodig, maar dan echt? 

Dat bewustzijn voer ik in mijn hele leven door.

Een tijd geleden ben ik begonnen met het 'uitruimen' van ons huis. Dus alle spullen die ik of mijn man niet of nauwelijks gebruiken, gaan de deur uit. En dan niet de afvalberg op, want wat is daar het nut van, maar ik verkoop ze of geef ze weg als ze nog bruikbaar zijn. Inmiddels heeft al heel veel huisraad op deze manier ons huis verlaten. En nog steeds hebben we spullen in huis die we best zouden kunnen missen. 

Om kleding geef ik niet zoveel, maar ik zou wel bijvoorbeeld Simon Lévelt (thee, koffie en toebehoren) leeg kunnen kopen. Zo betrapte ik me er laatst op dat ik al onderweg was naar deze, voor mij, snoepwinkel, maar gelukkig kwam ik nog bij zinnen vóór ik er was en ben ik omgekeerd en heb ik mijn weg naar mijn trein voortgezet. Ieder zijn zwakte zullen we maar zeggen. 
Ik heb mijn zwakte inmiddels aardig onder controle en ik heb ook gewoon heel duidelijk voor ogen dat ik zo niet in de wereld wil staan. Ik wil niet kopen om het kopen en zo een grote bijdrage leveren aan de afvalberg die wij mensen op de wereld creëren. Het is al erg genoeg wat wij op de wereld aanrichten.

Waar ik echt van kan genieten zijn de afleveringen van 'We the tiny house people'.  Een tijd geleden zag ik daar de hele documentaire van en ook kijk ik af en toe weer eens een aflevering van zo'n mini-appartement. Buiten dat de appartementen/huizen er vaak heel mooi uitzien, laten ze naar mijn mening ook zien, met hoe weinig ruimte en daarmee spullen, een mens toe kan. Hoe meer ruimte, hoe meer spullen je om je heen verzamelt. Onderstaande aflevering laat dat ook mooi zien, vind ik. 

De kunst wat kleding betreft, is dan dus je kledingkast klein te houden! Wat daar in past, mag blijven en elke keer als je iets nieuws zou willen kopen, moet er een ander kledingstuk weg. Zo houd je het ook een beetje in de hand.

Ik maak één uitzondering voor het kopen van spullen en dat is als het mijn gezondheid betreft. Zo heb ik laatst een waterkoker weg gedaan die het nog prima deed, maar die ik heb vervangen voor een waterkoker gemaakt van glas (BPA-vrij), in plaats van van plastic. 
Die oude waterkoker gooi ik dan ook niet weg, maar die gaat in de verkoop of meteen naar de kringloop- dan wel weggeefwinkel. Daar kan hij dan bij iemand anders aan een tweede leven beginnen. 

Waar het míj allemaal om te doen is, is om onze wereld die zwaar onder ons mensen te lijden heeft, zo veel mogelijk te ontlasten en te beschermen. En zoals ik in een eerder stuk al zei, ik ben echt niet perfect, maar ik ben wel bewust en ik doe mijn best... Dat ben ik, vind ik, verplicht aan onze moeder...

(Eerder schreef ik over het bewust omgaan met de wereld en de natuur in Groen Goud. Over de invloed die je hebt op de natuur schreef ik in Natuurlijk Evenwicht. Beiden op de site van If then is now.)