Op weg naar herstel...(2)

De eerste MRI scan is inmiddels gemaakt en de uitslag bekend. Het resterende stukje tumor is zo klein dat het niet te zien is op de scan. Dat is heel goed nieuws! Wil niet zeggen dat het helemaal weg is, maar wel heel erg klein (en dan praten we over millimeters!). De scan ziet het 'pas' bij een mm of 2 à 3.

Deze uitslag geeft veel rust. Ik had er sowieso wel vertrouwen in, maar het is toch fijn het bevestigd te zien.

Maar het betekent niet dat ik nu achterover leun en verder niets doe. Ik ga verder op de ingeslagen weg, dat wil zeggen, het onderzoek op basis van het boek 'Op weg naar herstel'. Volgens de neurochirurg, die, als je het mij vraagt, een lintje verdient voor zijn goede werk, is het niet te genezen, maar ik wil graag het tegendeel bewijzen. Dat is ook nog steeds de insteek.

En de foto zal weer het onderwerp zijn van oneindig veel grappen, want er is een enorme ruimte te zien op de scan, wat ik heb omgedoopt tot mijn eigen penthouse. Daar kan ik me af en toe even lekker in terugtrekken. Dat geeft overzicht en rust om te voelen hoe het op dat moment gaat, want wat ik in ieder geval niet meer wil, is leven in mijn hoofd. Dus dat penthouse is geen permanente woonplek, maar alleen een plek voor het overzicht, een uitkijk, een plek waar ik mijn hoofd even in kan steken en uit mijn gedachten kom en boven de wolken kijk, mijn eigen 'headspace' zo te zeggen, heel letterlijk dus.

Mijn ergotherapeut helpt me er nu ook bij om niet meer terug te gaan naar de situatie van voor de operatie, maar terug te gaan naar een leven van de 'gezonde' jonge vrouw die ik ben. De tijd ervoor, die toch ruim twee jaar in beslag heeft genomen, stond in het teken van de vermoeidheid. Daar had ik mij al helemaal aan aangepast en zo leefde ik mijn leven. De realiteit is nu dat ik veel meer energie heb, dat ik ook weer alles kan eten en daar wil ik ook weer naar leven. Dat is nog niet makkelijk omdat ik eerst zo anders gewend was en me daar ook helemaal op ingesteld heb. Dat is al zo gewoon geworden dat het de uitgangspositie is geworden. En zoals het met alle gewoonten gaat, duurt het even voor je die aangepast hebt, maar ik heb de tijd en bovenal ik néém de tijd. Het hoeft niet allemaal anders van het ene op het andere moment, maar ik mag er de tijd voor nemen. Net als voor mijn revalidatie, daar mag ik ook de tijd voor nemen. 

(wordt vervolgd)