De middag begon, na het uitspreken van de intenties, met vier voordrachten, waarbij Jan het spits afbeet. Hij begon heel mooi vond ik, door niet te zeggen dat hij ziek is, maar door aan te geven dat hij voor zijn ziekte zorgt. En hij deelde zijn verhaal en zijn leermomenten met de rest van de groep. Een van zijn bevindingen is onder andere dat er tussen geven en ontvangen geen verschil zit. Dat alleen het perspectief anders is.
De tweede spreekster, Anja, een stervensbegeleidster, raakte mij ook met haar verhaal waarin ze, in mijn perceptie, de verbondenheid tussen mensen beschrijft, die ontstaat wanneer mensen intieme, heel persoonlijke zaken met elkaar delen.
Dat is één van de dingen die mij, bijvoorbeeld, ook sterk is bij gebleven uit de tijd dat ik nog als stewardess werkte. Je kende je collega's niet, je had elkaar net voor het eerst de hand geschud, maar doordat je vaak heel persoonlijke verhalen met elkaar deelde, ontstond er toch al snel een band.
Ook John raakte me met zijn verhaal waarin hij vertelde dat hij het beeld wat hij van zichzelf had, of wie hij dacht te zijn, heeft moeten loslaten, ook verwijzend naar de eerste van de drie basisbeginselen, die we eerder uitgesproken hadden:
"Niet-weten en zo vaste ideeën over mijzelf en de wereld loslaten."
Iedereen die ziek is, zal wellicht die ervaring hebben, dat je 'gedwongen' wordt dat op een gegeven moment te doen.
Bij mij begon dat in 2010, toen ik nog dacht dat ik ME/CVS had en ik gedwongen werd de controle los te laten (wat ik trouwens nog steeds moeilijk vind), te vertragen en ook het beeld wat ik van mezelf had als fysiek sterke vrouw, vaarwel moest zeggen, want waartoe ik eerder fysiek in staat was geweest, was toen niet meer in mij aanwezig.
Je bent niet meer wie je was, je bent een volledig nieuw persoon en je hoeft ook niet je best te doen om terug te willen gaan naar wie je was, want die persoon is er niet meer.
Strijd is niet nodig en kost alleen maar energie. Als je jezelf laat meevoeren op de stroom, kost dat de minste energie en dat maakt ook leven eenvoudiger en rustiger.
En ook de laatste spreker, Andreas, een boeddhistisch geestelijk verzorger, raakt me. Al in de eerste plaats omdat ik, in mijn tijd dat ik in het VU medisch centrum lag, en zelfs ook nog daarna, zoveel heb gehad aan de geestelijk verzorger E., met wie ik een aantal gesprekken en later mailwisselingen heb gehad.
Deze spreker geeft ook aan dat hij niets kan doen, de pijn niet wegnemen, de ziekte niet, het verdriet niet, de angst niet, niets, maar hij kan er wel zijn. En dat is zo waardevol!
Aan het eind van de dag vertelt Frank de Waele nog een mooi verhaal over één van zijn leermeesters. Hij krijgt als vraag een koan van één van zijn studenten: Wat zingt de vogel? Hij beantwoordt die vraag met: 'Liefde, de vogel zingt Liefde.'
Hoe heerlijk om 's ochtends vroeg wakker te worden met een flinke portie liefde.
Naast het delen van verhalen en inzichten, wordt er ook veel gelachen. Wat een bijzondere en liefdevolle bijeenkomst vond ik het!
En het werkt bij mij zelfs vandaag nog door. Vanmorgen, tijdens het maken van mijn ontbijt, dacht ik nog eens terug aan de middag en toen dacht ik, 'wat een dappere mensen allemaal'. En dat ontroerde me, want als ik dat van hen denk, ben ik dat dus zelf ook. Zo kijk ik niet snel en vaak naar mezelf, als dapper.
En ik besef ook weer hoe gelukkig ik nu ben! Ondanks, of misschien wel dankzij, mijn hersentumor. Als ik mocht kiezen, dan zou ik hier niet voor gekozen hebben, maar toch heeft het ernstig ziek zijn me ook zoveel gebracht en ben ik nu heel gelukkig! Misschien nog wel gelukkiger dan ervoor. Wellicht juist omdat niets meer vanzelfsprekend is en elk moment, hoe klein ook, zo mooi en waardevol.
En hier vind je nog een aantal verslagen en nog een blog over de themamiddag.
Wat een mooie en zinvolle beschrijving van wat er met je gebeurt. Dank je wel hiervoor
BeantwoordenVerwijderen