Pas op de plaats...

Juist omdat ik me zo fit en goed voelde, ben ik gaan uitbreiden, maar de afgelopen weken voelde ik me steeds vaker minder goed. En zoals eerder gezegd, me gewoon niet zo lekker voelen, is tegenwoordig lastig. De verhalenverteller in mijn hoofd bedenkt er van alles bij. 

"Het is de kunst om #gelijkmoedig te blijven vooral als het tegenzit. Als alles meezit, is er geen kunst aan..."

quote van mijzelf op twitter op 18 maart jl.

De opzet bij elke uitbreiding is om het verantwoord te doen. Dat het enigszins moeite kost, is logisch, maar zóveel moeite is niet de bedoeling. Het mag wel aangenaam blijven en je wilt vooral voorkomen dat je in het rood komt. 

Blijkbaar is de uitbreiding met de yogalessen en het gitaar leren spelen, voor het moment even genoeg. Daarbij is ook de maand december minder geschikt gebleken. 

Omdat ik in februari ook een 10-daagse retraite in het vooruitzicht heb, wat op zich al zwaar genoeg is, spaar ik nu mijn energie tot nader order. Eerst wil ik weer goed tot rust komen en dan kijk ik weer verder.

Een belangrijke les voor mij uit deze ervaring is dat ik, blijkbaar, mijn grenzen niet goed voel. Ik voel pas dat iets te veel is geweest als het eigenlijk al te laat is. Een dag of een paar dagen erna dus pas en dan is het extra vervelend, want dan gaat bij wat ik voel een extra energieslurpende factor een rol spelen, namelijk angst. 

Mijn wilskracht is gelijk mijn valkuil. 
Ik kan iets zo graag willen, dat ik niet voel dat het teveel is. Daarom zal ik op basis van mijn ratio moeten bekijken of ik iets wel of niet zal doen en ook hoe lang ik het kan doen. En ook hier gelden de kleine lettertjes:

"Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst."

Deze les heb ik waarschijnlijk nog niet goed genoeg geleerd. In Reade werd ik al eens door een ergotherapeut naar de kamer gestuurd en zij schreef mij verplichte bedrust van een uur voor, omdat ik te hard had gewerkt aan mijn herstel. Zelf heb ik dat dan niet zo in de gaten, maar het is dus wel te merken of te zien. Of misschien was het haar ervaring, dat kan ook.

Die lijstjes en schema's die ik in de regel maak, zijn zo gek nog niet, als ik maar wel mijn gevoel erop aansluit. Mijn ratio en mijn gevoel mogen dus samen gaan werken....

Ritme en gevoel

Ritme

Sinds kort ben ik mijn uren aan het uitbreiden. Dat doe ik omdat het al heel lang goed gaat en vooral omdat ik me goed voel. Ik heb mijn uren sowieso al opgebouwd tot 15 uur werken per week. Het zou fijn zijn als ik het werk wat ik nu vrijwillig doe, betaald kan voortzetten, maar het is nog niet helemaal duidelijk of dat ook kan bij Present Amsterdam. 
Om te voorkomen dat ik op termijn voor een verrassing kom te staan, ben ik me aan het voorbereiden op het vinden van betaald werk. Het liefste blijf ik bij Present, maar mocht het daar niet kunnen en  mocht de situatie zich voordoen dat ik een betaalde baan moet zoeken, dan kan ik er maar beter voor zorgen dat ik daar op voorbereid ben. Dus ik breid mijn uren uit, want dat geeft meer mogelijkheden. 

De afgelopen maanden heb ik al gekeken met hoeveel geld ik aangenaam rond zou kunnen komen en dan is dat wat ik nu krijg als uitkering toch wel een minimum. Mijn leven bestaat niet alleen uit slapen, eten en werken... Ik wil ook graag af en toe iets leuks kunnen doen met mijn lieve D. en met mijn lieve vrienden. Dat betekent dat ik uitbreid naast mijn leven. Werken is een onderdeel van mijn leven en niet andersom.  
Afgelopen week had ik dat niet helemaal goed toegepast, want toen had ik op maandag een uur uitgebreid om op dinsdag niet meer lekker een taartje te kunnen gaan eten met vriend J.. Wat ik dan wel goed vind van mezelf is dat ik dan de afspraak wel afzeg en onthoud dat ik dat volgende keer andersom doe en de taart voorrang verleen op het uur extra werken.

Omdat het zo goed gaat, was ik al bezig om naast mijn vrijwilligerswerk wat leuke dingen toe te voegen. Sinds een paar weken heb ik een gitaar, waar ik nu veel op oefen om over een tijdje goed te kunnen spelen. 
Verder ben ik begonnen met yoga. Omdat ik veel in mijn hoofd zit, is het ook belangrijk om met mijn lijf bezig te zijn. Yoga helpt mij daarbij. Dat betekent wel dat ik op mijn vrije woensdagochtend op tijd aanwezig dien te zijn in de les. Dat is een nieuw ritme, waar ik aan mag wennen. Zoals ik ook mag wennen aan het, op regelmatige basis, oefenen op mijn gitaar. En, nu mijn schouder zoveel beter gaat, is het ook belangrijk om mijn spierkracht in mijn linkerarm op te bouwen, dus ook dat vraagt dagelijkse training.

Allemaal mooie dingen, maar wel wat wennen, want het is ook wel een vol programma. 

Gevoel

Bij het uitbreiden van mijn uren, hoort ook dat ik mijn gevoel goed in de gaten mag houden. Want het is niet de bedoeling dat ik mezelf voorbij ren. Dus ik doe het stapje voor stapje en rustig aan.

Voelen is voor mij sowieso wennen, maar soms is gevoel zo heftig aanwezig, dat je er niet onderuit kunt. Zoals vorige week woensdag tijdens yoga. Bij een oefening verloor ik mijn evenwicht en stapte ik snel uit om mezelf op te vangen. Ik bleef daarbij op mijn stroeve matje hangen met een teen, die daardoor dubbel sloeg en waar ik vervolgens met mijn volle gewicht bovenop ging staan. Toen bestond mijn hele lijf alleen nog maar uit die ene teen, want hij was door de pijn wel heel erg aanwezig. 

Ook emoties kunnen erg aanwezig zijn. 
De afgelopen tijd voelde ik me regelmatig minder lekker. Niet zo fit en wat uit balans. Dan is het voor mij tegenwoordig lastig om dat niet meteen te koppelen aan mijn gezondheidssituatie (weer dat hoofd). Zolang alles goed gaat, ben ik er niet zo mee bezig, maar op momenten dat ik wat minder fit ben, staat het wel meteen in de schijnwerpers. 
Er zijn veel mensen ziek op het moment en blijkbaar had ik daar ook wat van mee gekregen. Blij dus dat het mijn buik bleek te zijn. 
Gewoon niet helemaal fit of licht ziek zijn, is er er niet meer echt bij tegenwoordig. Dan is het de kunst om me niet op te laten slokken door mijn gedachten. Huppelen ging even niet met mijn teen (het is mijn rechterteen), dus dan maar zoveel mogelijk concentreren op mijn ademhaling en extra lief zijn voor mezelf. En vooral ook mezelf afleiden met leuke series. Daaruit blijkt ook hoezeer het in mijn gedachten zit en hoe die mijn gevoelens van onbehagen kunnen opblazen als ik dat zelf toelaat.

Overtuiging

Overtuiging
1) een hypothese over een onwaarneembare situatie;
2) een mate van geloofwaardigheid die toegekend wordt aan een onzeker feit.

Op 14 november jl. heb ik deel genomen aan de Workshop 'Power Healing' die Barbara te Boekhorst van Bijzonder Gewoon op regelmatige basis organiseert. Het werd een heel bijzondere ervaring. 
Nog voor de lunchpauze hielpen we elkaar al met onze eerste healing. Om onervaren healers nou meteen met mijn hoofd aan de slag te laten gaan, vond ik wat ver gaan, dus ik heb het even veilig gehouden en mijn linkerschouder laten behandelen. 

Door de weken die mijn schouder in onbeweeglijke toestand heeft doorgebracht, had ik een frozen shoulder. Daarvoor ben ik een lange tijd behandeld bij de fysiotherapeut, maar op een gegeven moment was ik uitbehandeld. Mijn schouder had op dat moment nog niet zijn volledige beweeglijkheid terug. Om de beweeglijkheid te illustreren: ik kon niet onder mijn eigen linkeroksel kijken.

Meteen na de healing had ik nog niet direct het idee dat er iets veranderd was. Pas toen ik 's nachts in bed lag en ik het wat warm had, werd me duidelijk dat er iets veranderd was. Ik haalde mijn armen onder het dekbed vandaan en legde ze boven mijn hoofd zoals ik dat wel vaker doe. Alleen nu was er wat veranderd, want dat boven mijn hoofd leggen van mijn linkerarm klinkt eenvoudig, maar dat was het niet. Mijn bovenarm zweefde dan ergens boven mijn kussen en ik kon mijn arm alleen 'neerleggen' als ik dat met mijn rechterarm forceerde. En nu legde ik mijn arm zomaar naast mijn hoofd op mijn kussen, zonder probleem en alsof hij nooit vastgezeten had. Ik was zo verbaasd dat ik er niet goed meer van kon slapen.

Blijkbaar was ik er zo van overtuigd dat ik mijn linkerschouder niet goed kon bewegen, dat dat ook echt niet lukte. 

Hoe sterk je overtuigingen zijn, komt ook goed naar voren in het boek "The Biology of Belief", oftewel "De biologie van de overtuiging" van Bruce Lipton. Lipton is een celbioloog die wetenschappelijk onderzoek doet naar de verbinding tussen de geest en het lichaam. In zijn boek beschrijft hij ook de invloed van 'overtuigingen' op je gezondheid.

Dat er een verband is tussen je overtuigingen en je gezondheid wordt ook heel duidelijk met het placebo-effect, waarbij de sterke overtuiging dat een geneesmiddel of behandeling werkt, dat ook het gewenste effect geeft. Daarom vind ik de rol die een arts heeft hierin ook zo ontzettend belangrijk. Veel mensen nemen alles van een dokter aan. Zij zijn, met andere woorden, overtuigd van zijn of haar gelijk. Dus als de arts zegt dat je ergens niet van kunt genezen, kan dat ervoor zorgen dat er een 'self fulfilling prophecy' (een zichzelf waarmakende voorspelling) in werking treedt. In deze aflevering van Focus, die over dit Placebo-effect gaat, wordt dit ook nog eens heel duidelijk.

Op een ander niveau werkt dat ook zo. Als je bijvoorbeeld maar vaak genoeg te horen hebt gekregen dat je iets niet kunt, dan geloof je dat op een gegeven moment, waardoor je het dus ook niet kunt.

Een machtig interessant onderwerp vind ik dat, net als energie en de rol die dat in ons leven speelt. 

Er is zoveel wat we kunnen, maar wat we (nog) niet gebruiken. 

Huppelen, het vervolg...

Hier schreef ik dat opnieuw leren huppelen een nieuw doel is. Mijn idee was dat ik dat aan het einde van de vakantie weer zou willen kunnen. Nu laat mijn lijf zich niet zomaar voorschrijven wat het wel en niet kan, dus deze hele relaxte huppel is nog geen realiteit.

Ik kan nog steeds aan het werk bij het 'Ministry of Silly Walks'.

Tijdens de vakantie heb ik wel veel geoefend en het was heel bijzonder om te merken hoe mijn lijf de beweging blijkbaar wel herkende. Als ik namelijk D.'s hand vasthield en we samen hulppelde dan kon ik het wel. De goede beweging in zijn huppel leek mijn lijf wel mee te nemen in eenzelfde goede beweging. Maar als ik het alleen doe, dan lijkt het er echt nog niet op...

Ik blijf dus nog even oefenen. Helemaal niet erg, want leuk om te doen en ik ga gewoon door totdat ik het wel kan...

Chaos... (bijdrage aan #kommaarop)

Chaos is een leerpunt voor mij, ik ben van de structuur en de orde, van het plannen en het overzicht. Hierin lijk ik meer op mijn vader dan ik zou willen toegeven. Bij mij heeft alles een vaste plek en ik weet waar alles te vinden is, of dan tenminste ongeveer. En alles moet ook weer terug daar waar het hoort, anders is die structuur doorbroken. Zo ben ik ook nagenoeg nooit iets kwijt en als dat wel het geval is, kan ik ook nog eens heel goed zoeken, en dat is dan dus meestal voor een ander.

Al gaat het steeds beter om chaos te omarmen en merk ik dat ik op bepaalde gebieden, chaos zelfs al wel fijn vind. Zoals bijvoorbeeld op ons balkon en over het algemeen in de natuur. Orde komt daar op mij over als aangelegd en té aangeharkt. Ik zie onkruid bijvoorbeeld ook niet als storend, maar meestal als een prachtige plant die ik ook lekker in mijn bakken laat groeien. Tussen de tegels op het balkon is weer een ander verhaal, dus er is toch nog een bepaalde mate van 'georganiseerde chaos'. 

Chaos gaat voor mij over loslaten en je overgeven aan wat er is. Dat vind ik nog steeds moeilijk, maar ik leer... Chaos bestaat volgens mij, net als stress, voornamelijk in je hoofd. Er is nooit chaos, maar hoe je denkt over wat er is, categoriseert het één als chaos en het ander niet... Zo houd je de boel onder controle, houd je het overzicht. Daarom helpt het ook zo om op te ruimen in huis, als je het overzicht kwijt bent. Gevolg ervan is wel dat het leven nogal voorspelbaar wordt.

Wat voor mij chaos lijkt, dat werkt voor een ander prima. 
Gek ook eigenlijk dat chaos een negatieve connotatie heeft en dat orde en structuur over het algemeen als positief worden beschouwd, helemaal als je de uitspraak van A.A. Milne nog eens bekijkt. Het is toch prachtig als je allerlei verrassingen tegenkomt. Dat is ook wat het leven eigenlijk is. Een aaneenschakeling van verrassingen, want van tevoren weet je nooit hoe het loopt. Als ik daar nog eens over nadenk, is orde en structuur dus onnatuurlijk en een soort ontkenning van het leven. Het leven ís chaos. 
Een door mensen aangelegd bos herken je ook meteen aan de keurig op een rijtje staande bomen, waar een écht bos zomaar een beetje groeit waar het uitkomt of waar het licht het beste is, of juist niet, afhankelijk van wat voor organisme je bent. 

Chaos gaat daarmee ook over vertrouwen, dat het, hoe het ook loopt, wel goed komt en zo niet, dan toch. Alles wat er is, is goed zoals het is en bedoeld zoals het bedoeld is.

In chaos ontstaat ook creativiteit. De verrassingen zorgen ervoor dat je andere invalshoeken ontdekt, dat er iets ontstaat wat je niet van tevoren had kunnen bedenken. 

Wat is chaos eigenlijk prachtig!

Maar ook hier geldt, zoals met alles, dat balans nodig is. Want chaos is inderdaad prachtig, als het gaat om creativiteit, de natuur en om laten zijn wat er is, maar als het over je administratie gaat of over je financiën dan weet ik zeker dat chaotische mensen dat talent in zichzelf minder goed waarderen en er ook wellicht wel eens door in de problemen komen.

En volgens dit artikel leidt orde en regelmaat tot betere prestaties. Maar zoals gezegd, balans is het sleutelwoord, want of je nou op 'betere prestaties' zit te wachten in je leven? Dan hangt het er maar vanaf wat je belangrijk vindt. Voor mij persoonlijk horen betere prestaties daar niet bij.

Dus ik omarm de chaos wanneer dat kan en de orde en structuur op de vlakken waar dat 'nodig' is.

(Dit is een bijdrage aan #kommaarop)

Op weg naar herstel... (5)

Op 21 september jl. was ik jarig, 44 alweer! Sinds 2012 is een verjaardag niet meer hetzelfde. Het heeft veel meer lading gekregen, het is een veel bijzonderder (dat schijnt echt een woord te zijn...) gebeurtenis.

Ben ontzettend gelukkig. Als ik mijn leven op dit moment een cijfer zou mogen geven, zou dat een 9 zijn.

Ben stappen aan het maken in mijn herstelproces en onderdeel van dat proces is ook, om niet teveel meer over praten over wat me 'mankeert'. 
Een tijdje terug kwam ik een oud-collega tegen met wie ik in gesprek raakte. Op de vraag hoe het met mij ging, merkte ik hoe ik het hele verhaal over wat er sinds 2012 gebeurd is, vrijwel meteen uit de doeken deed. Gelukkig was ik me er wel bewust van. Op dat moment nam ik het besluit dat niet meer te doen. Het is niet zo dat ik er niet over wil praten of dat ik negeer wat er is, integendeel. Het is nog steeds een groot onderdeel van mijn leven, waar ik ook iedere dag mee bezig ben, maar ik wil niet dat het bepaald wie ik ben. Dus toen ik laatst opnieuw een oud-collega tegenkwam die aan me vroeg hoe het met me ging, ben ik er niet over begonnen. 
Ik wil uitgaan van gezondheid, zoals dat ook geadviseerd wordt door het echtpaar Simonton in hun boek en methode waaraan ik ook de titel van deze blogserie heb ontleend.

Er zullen mensen zijn die niet begrijpen als ik zeg dat ik dankbaar ben voor deze ervaring. Dus niet voor de kanker, dat zou onzin zijn in mijn ogen, niemand wil kanker krijgen, maar ik ben dus wel dankbaar voor de ervaring. Het heeft me zoveel gebracht en ook geleerd over mezelf en dat doet het nog steeds. 

Ik geloof wel, dat ik er verantwoordelijkheid voor heb. Dat wil niet zeggen dat ik vind dat het mijn eigen 'schuld' is dat ik het gekregen heb, maar ik erken wel mijn verantwoordelijkheid in het proces. Ik geloof dat ik grote veranderingen mag doorvoeren om beter te worden. En 'beter worden' vind ik eigenlijk niet de goede uitdrukking, want dat gaat er vanuit dat het niet goed is wat er nu is en ik vind juist dat wat er op dit moment is, helemaal is zoals het hoort te zijn. Het is wat ik nodig heb in mijn proces om te komen tot waar ik bedoeld ben te zijn. Ik wil dus niet beter worden, maar ik wil helen. Ik wil ook niet vechten tegen de kanker, dat vind ik helemaal geen gezonde uitgangspositie. Ik wil dus helen en daar wil ik mijn lijf bij helpen, want ik geloof in de kracht van mijn lijf en mijn geest om mijn lijf schoon te houden. Ik zie mijn ziekte meer als een balansverstoring in mijn systeem wat de nodige aanpassingen van me vraagt. En de kanker zie ik daarom als mijn levensgids.

Ben gelukkig ook een zondagskind wat dat betreft. Buiten de operatie, en als gevolg daarvan de verlamming aan mijn linkerzijde waar revalidatie voor nodig was, heb ik geen chemo en/of bestraling nodig gehad. Mijn lijf is dus nog niet vernietigd door chemische shit. Daar ben ik heel dankbaar voor! Ik vertrouw erop dat dat ook in de toekomst niet nodig is en ik doe alles wat goed voelt om dat zo te houden.

'Het geheim van verandering is focus. Niet de focus op vechten tegen het oude, maar op het bouwen aan het nieuwe.' 

Socrates

Energie

“If the the brain is the radio's receiver, then the heart is the dial tuning the radio to the frequency of your choice” - Nassim Haramein (The Resonance Project)

Als je de lezing van Dr. Joe Dispenza gezien hebt die ik in deze blogpost heb gedeeld en als je dit stuk van Tom Cronin hebt gelezen over alchemie, dan weet je ook hoe belangrijk je eigen energie voor je gezondheid is.

Albert Einstein wist het.

En ook Nikola Tesla...

En als je dat weet, dan kun je het niet meer niet weten. 
En als je dan ook weet dat wat je denkt invloed heeft op je energie en dus op je gezondheid,

dan kan ik niet anders dan ervoor zorgen dat mijn energie op een gezond niveau zit om ook mijn lijf te helpen helen. 

Al heel lang geleden, toen ik helemaal niet lekker in mijn vel zat, heb ik een soort van 'besluit' genomen, dat dat niet was hoe ik in het leven wilde staan. Ik heb toen heel bewust een knop omgezet. Toen wist ik nog niet precies wat ik gedaan had, maar inmiddels weet ik dat wel en nu kan ik, gelukkig, mijn gemoedstoestand (energie) hiermee goed aanpassen. Ik ben nog lerende, maar het lukt steeds beter en sneller.

Het werkt ook als een kettingreactie. Als ik merk dat ik bijvoorbeeld weer wat negatief denk of reageer, neem ik het besluit om me weer meer te focussen op het positieve en dat zorgt er ook voor dat het positieve zich meer laat zien (of dat ik het positieve meer zie) en dat mijn omgeving ook positiever op mij reageert. 

En ik vind het zo fijn om te weten dat ik er zelf een hele grote rol in speel en er invloed op heb, want dan kan ik het ook aanpassen als ik merk dat ik 'de verkeerde kant' op hel. Op de wc heb ik een quote van 14 augustus jl. van de scheurkalender op de deur gehangen, zodat ik er elke keer opnieuw aan herinnerd wordt:

De kwaliteit van je leven, wordt bepaald door de kwaliteit van je gedachten.

Mijn gezondheidssituatie zorgt er ook voor dat dit prioriteit krijgt, want het is voor mij van levensbelang.

Wat ik dan ook interessant vind, is om te leren je energiefrequentie te verhogen. Dat kan intuïtief, zoals je hier hebt kunnen lezen, maar wat tips vind ik ook fijn en daar heeft onderstaande video mij weer goed bij geholpen. Misschien helpt het jou ook.

Het regent hier vandaag pijpestelen, maar ik voel me energiek en fijn en ik ben er helemaal klaar voor om vandaag zelf een stralende zon te zijn. Ik wens jou hetzelfde!

Van nut of niet van nut, dat is de vraag...

Over het algemeen slaap ik tegenwoordig best goed, zo'n 6 uur achter elkaar, wat voor mij een hele prestatie is. Om ook mijn slaapkwaliteit te waarborgen, ga ik om 22.00 uur naar bed en dat betekent dus dat ik dan zo rond 04.00 uur alweer wakker ben. Later naar bed gaan, is voor mij geen optie. Meestal ben ik bij het wakker worden ook echt klaarwakker, maar vind ik het te vroeg om er ook uit te gaan, dus blijf ik in bed liggen. Dan word ik toch weer moe en val nog even in slaap. Maar tot die tijd heb ik tijd over, tijd waar mijn denken soms mee aan de haal gaat.

Zo ook gisterochtend in alle vroegte, mijn hoofd ging aan en mijn 'verhalenverteller' ging aan de slag. Meestal zijn dat niet de meest vrolijke verhalen, maar gelukkig weet ik inmiddels dat ik die verhalen niet hoef te geloven, dus ik heb het vrij vlot weer van me af kunnen zetten.

Een leidinggevende bij één van mijn voormalige werkgevers heeft mij een keer toegebeten: 'Je moet niet zoveel nadenken'. Nú kan ik daar de waarde wel van inzien, al ontbrak het, volgens mij wel aan een zuivere intentie en destijds ben ik er heel giftig over geworden. Dat heb ik wel bewaard tot ik thuis was en ik weet nog hoe D. helemaal verbijsterd aan tafel zat te kijken hoe ik mijn woede over het voorval uitte.

Mooi is dat van taal, dat het vaak ook al aangeeft wat het met je doet, zoals toen ik zo kwaad was op mijn leidinggevende, dat dat een giftige emotie is. Tom Cronin heeft daar, vind ik, een mooi stuk over geschreven. Daarover schrijf ik een ander keer meer.

Waar ik in de vroege ochtend ook over na lag te denken, was over het doel. Het grote levensdoel is te genezen. Om daar te komen, kan ik een heleboel kleine doelen formuleren. En die doelen hoeven niet allemaal nuttig te zijn. Zoals ook het leren huppelen wellicht geen nuttige activiteit is in de ogen van veel mensen, maar in het licht van de positieve vibraties, is het dat dus wel. Alles kan van nut zijn voor iemand, zolang het jou iets brengt waar je iets mee kunt en aan hebt.
En toen kwam ik de video weer tegen met een tekst van Jim Carrey, waarin hij o.a. het volgende zegt:

"The effect you have on others is the most valuable currency there is."

En toen zag ik opeens ook dat dat eigenlijk is wat ik echt graag wil in dit leven en wat ik al probeer te doen, o.a. met deze blog. Ik wil anderen graag inspireren en ik wil leven vanuit liefde. En daar kan ik mijn tijd nog wel mee vullen want ik ben er nog niet, ik heb nog zoveel te leren! En ik zal mezelf er wel aan mogen blijven herinneren en wellicht twijfel ik er ook wel weer eens over, want dat hoort ook bij mij, maar dit is wel de kern die me raakt.

En om zijn vraag te beantwoorden: I choose love!

Huppelen...

Al surfend kwam ik dit filmpje tegen. Wat hij zegt, ligt heel dicht bij mijn gevoel. Nog meer inspiratie dus...

Buiten de inhoud van het filmpje, spreekt ook de titel me erg aan. 
Jaren geleden heb ik een assertiviteitstraining gevolgd en tijdens die training kregen we op een gegeven moment de opdracht om swingend rond te lopen door de ruimte. Weet eigenlijk niet meer precies waarom we dat deden, maar het effect ervan op mijn gemoed is me niet ontgaan. 

Aansluitend op de inhoud van de lezing die ik eerder in deze blogpost deelde, en denkend aan dat moment tijdens die assertiviteitstraining, wilde ik mijn brein eens voor de gek houden toen ik me laatst niet zo blij voelde. Ik ben gaan huppelen door het huis. Nou ja, ik kan beter zeggen dat ik een poging tot huppelen heb gedaan, want het was meer een bijdrage voor het "Ministry of Silly Walks". Links doet namelijk niet echt mee met huppelen. Dit alleen was al reden voor grote hilariteit bij D. en mij. Kwam ik er zomaar weer achter dat ik iets nog niet echt kan. Huppelen dus. Daar verschijnt zomaar, helemaal uit zichzelf, weer een doel. Ik heb het in het dagelijks leven niet echt nodig, maar toch leuk om ook dit weer te leren. 
(En ook nog een noot voor alle ouders met kleine kinderen die wel kunnen huppelen: prijs je kind de hemel in, want huppelen is dus helemaal niet zo makkelijk als je denkt.)

Mijn gemoed was in ieder geval wel enorm opgevrolijkt door mijn 'silly walk'. Het leven is meteen weer lichter. 
Nu probeer ik het huppelen nog steeds onder de knie te krijgen door het op te delen in stukken en eerst met links te leren hinkelen. 

De Oud Hollandse spellen herleven hier ten huize. 

En dit is het doel, een heerlijk blije en relaxte huppel!

Inspiratie

En dan kom ik een lezing en artikel tegen waardoor ik weer opnieuw geïnspireerd word. 
Eerst deze lezing van Dr. Joseph Dispenza op YouTube:

Zeer indrukwekkende en inspirerende lezing vind ik dit.

Vervolgens lees ik dit artikel van Kees Klomp in het Boeddhistisch Dagblad over geluk. 
Het doet me denken aan de meditatietraining die ik volgde. Dat is inmiddels lang geleden en dit doet me besluiten opnieuw een 10-daagse training te volgen. Dit keer wel iets dichter bij huis, in Nederland en daardoor voor mij ook beter bereikbaar en dan kan dat kan pas in februari 2016. Dus eerst nog een scan en dan kan ik me ervoor opgeven.

De leegte achter het doel...

Sinds 8 mei 2013 heeft mijn leven voornamelijk bestaan uit uitdagingen en het halen van doelstellingen. Dat waren voornamelijk grote doelen, zoals het weer goed kunnen praten, staan en lopen, waardoor ook de 'natural high' van het halen van die doelen extra groot was. 

Het laatst gehaalde doel was eind juni 2015. Dat was de 25 km steppen tijdens de Bergentocht. Op 22 mei jl. had ik die 25 km voor het eerst gehaald. Daardoor voelde het al wat nutteloos om verder te trainen, want ik had het al gehaald, ik hoefde er niet meer naar toe te werken. Toch kon ik niet stoppen met trainen en wachten op de dag van de tocht. Om mijn opgebouwde conditie te behouden, was het noodzakelijk te blijven trainen. Achteraf gezien was dat wel een voordeel, want zo heb ik ook ervaren dat ik de 25 km zelfs kon halen als ik het gevoel had dat ik niet in vorm was. 

 

Die leegte achter het behaalde doel blijft me bezighouden en ik merk ook dat het effect heeft op mijn humeur. Mijn 'natural high' is niet meer continu aanwezig, waar dat heel lang wel het geval was, een enkele uitzonderingsperiode daar gelaten. Alle ballen liggen in het net en ik heb op het moment geen ballen meer om te schieten. En wat nu? 

En wat is het eigenlijk een luxe, want het betekent dat het heel goed met me gaat. De 'roller coaster ride' lijkt voorbij, ik ben er nog, en nu is mijn leven zich weer aan het normaliseren. Dat betekent wel dat er vragen naar boven komen die er heel lang niet meer toe deden. Want wat ga ik nu eigenlijk doen met de rest van mijn leven? Wat wordt mijn doel? En is het eigenlijk wel nodig dat er een doel is? 
Sinds mei 2013 doe ik mijn best om in leven te blijven en daar richt ik nog steeds mijn leven op in. Dat op zich is al een heel mooi doel, maar toch knaagt er iets, want dat is ook wel een heel lange termijn doelstelling en het lijkt net of er iets ontbreekt. Ik weet nog niet of dat echt zo is, maar zo ervaar ik het nu. Het doel vraagt dus nog naar verder onderzoek. 

Jaren geleden las ik het studieboek 'Woorden & Daden, een inleiding in de ethiek' waarin ik onder andere lees over de ethiek van Aristoteles en uit dit boek kan ik me het volgende stukje, dat op pagina 37 staat, nog goed herinneren:

'Aristoteles spreekt in zijn ethiek over het menselijk leven als praxis. Het gaat in het leven niet om een of ander product, maar om de optimale voltrekking van het leven zelf. De zin van het leven is immers niet iets wat - als het wordt bereikt - verder leven zinloos maakt, integendeel. De vraag naar het hoogste doel van menselijk leven is dus de vraag naar een bestemming die in de voltrekking van dat leven gerealiseerd moet worden.'

Dit boek heeft nu opnieuw mijn interesse gewekt en ik zal er de komende tijd weer meer in gaan lezen als onderdeel van het onderzoek.

En zo ben ik mijn leven al verschillende keren op onderzoek uit geweest naar een levensdoel. In deze fase van mijn leven is het ook niet zo gek dat dit zo naar boven komt, het is, naar het schijnt, een bekend fenomeen. Blijkbaar heb ik met een bepaalde verwachting geleefd en die verwachting is geen waarheid geworden. Het doel is dus gewoon weer opnieuw beginnen. Mijn leven invulling geven hoe ik dat graag wil. En eigenlijk weet ik het ook wel. Ik hoef niet iets bijzonders te doen of bijzonder te zijn. Waarschijnlijk denk ik er teveel over na en is het genoeg om gewoon te doen. 

En opnieuw is het een goede leerschool, want ik kan weer volop oefenen met acceptatie en bewust zijn.

Spelesporten 2015

Hier heb je al kunnen lezen over mijn training voor de Bergentocht en gister was het dan eindelijk zover. Ik had het doel van 25 km al een paar keer in mijn benen zitten en gister dus voor 'het echie'.

Voorheen zou ik er al dagen van tevoren mee bezig zijn geweest, kleren klaarleggen, steproute bekijken, etc., maar nu was ik eigenlijk niet zo goed voorbereid op de 'regels'. Best relaxt eigenlijk, al schoot ik wel wat in de stress toen we aankwamen op de startlocatie en mijn ploeg al in de startblokken stond, terwijl D. de step nog aan het uitladen was. Gelukkig weet D. me dan altijd weer tot rust te brengen. En na een supersnelle opstart, gingen ook wij onderweg. Ik op mijn step en D. op de vouwfiets achter mij aan. 

Na de eerste paar kilometers nog even een kleine stop voor een banaan. Dat hoorde bij de voorbereidingen, maar die waren er, door de supersnelle opstart, bij ingeschoten. De omstandigheden waren geweldig, aangenaam warm en weinig wind. Voor mij de ideale situatie. 

Na ongeveer 10 kilometer volgde een flinke daling, waar ik een topsnelheid haalde van 42 km per uur. Het was helaas binnen de bebouwde kom van Rhenen met wat ander verkeer, waardoor ik mijn rem gebruikt heb, anders had ik de 50 m p/u makkelijk kunnen halen. Op een step is 42 km per uur echter al behoorlijk hard vind ik. 

De kilometers zijn voorbij gevlogen, want voor ik er erg in had, zat ik al op 20 km en stepte ik het laatste prachtige stuk door het bos naar de finish. 

Onderweg hadden wel al een paar spetters gevoeld en bij terugkomst op het sportcomplex begon het licht te regenen. Heel even maar, het was ook zo weer droog.

Ik wil van de gelegenheid gebruik maken om mijn lieve man D., mijn steun en toeverlaat, ontzettend veel dank te zeggen voor zijn support in de voorbereidingen en tijdens de tocht. (Heb ik natuurlijk allang gedaan, maar ook nog via deze weg.) Ook voor hem een groot applaus, want hij heeft hetzelfde aantal kilometers op een vouwfietsje afgelegd!

Ook Janneke Veenstra van Tabula Rasa Coaching wil ik dank zeggen voor haar tips en adviezen tijdens de voorbereidingen op de tocht!

En dan natuurlijk heel erg veel dank aan alle donateurs! Heel erg fijn dat jullie geholpen hebben om meer onderzoek mogelijk te maken!

De huidige organisatoren willen het stokje graag overgeven aan andere vrijwilligers dus dit was voorlopig de laatste editie van De Bergentocht, dus, als er geen vervangers komen, is het nu aan ons om creatieve manieren te verzinnen om geld in te zamelen, want dat blijft heel hard nodig. Wil je nog een bijdrage doen, dan kan dat onder andere hier!

Hoofd en hart op pad...

Naar aanleiding van mijn halfjaarlijkse MRI op 15 april jl.

Wat een wonderlijk mechanisme is ons lijf toch. Het gaatje van het infuus voor de contrastvloeistof van de MRI van vanmorgen is alweer helemaal verdwenen. Mooi vind ik dat, dat mijn lijf dat kan. 

En als het dat kan, kan het ook mijn hoofd genezen, daar ben ik wel van overtuigd. Daar mag ik dan wel bij helpen, want makkelijk is dat natuurlijk niet. Dus ik doe wat ik kan om te helpen! Mijn eigen hart neemt mijn hoofd aan de hand op de weg naar herstel....
Ik heb nog wel een weg te gaan, maar als mijn hoofd maar goed naar mijn hart luistert, komt het wel goed...
'Hoofd ga je mee verdwalen, ik (mijn hart) weet de weg...' 

Dit miniblogje is eerder verschenen op Facebook...

Gelijkmoedigheid en actie...

"Het is de kunst om #gelijkmoedig te blijven vooral als het tegenzit. Als alles meezit, is er geen kunst aan..."

quote van mijzelf op twitter op 18 maart jl.

Bovenstaand inzicht had ik in de week van 16 maart, omdat ik mij toen minder lekker voelde. Als gevolg daarvan was ik mijn positieve, krachtige 'zelf' kwijt en ik kon mijn strohalm niet goed vinden.

Dat ik nog minder goed sliep dan normaal en de wat zorgelijke belastingberichten hielpen ook niet echt mee bij het zoeken.

Totdat ik op de vrijdag voor het eerst in 2015 weer een stuk gestept heb. Opeens had ik hem weer, mijn strohalm. Waar dat nou precies mee te maken heeft? Het zouden de endorfinen  kunnen zijn, die bij het spelesporten vrijkomen of het doel wat ik mezelf gesteld heb, waardoor ik weer richting heb. Geen idee, maakt ook helemaal niet uit. Wat ik fijn vind, en D. ook, is dat mijn lichtje weer schijnt. De wereld ziet er dan veel zonniger uit, ook al regent het, en ik voel me veel krachtiger en onbezorgder.

De Bergentocht dus. 

Net als vorig jaar, zal ik op 28 juni een stuk gaan steppen om geld in te zamelen voor de Stichting STOPhersentumoren.nl om onderzoek naar deze kankersoort mogelijk te maken. Er gaat zo weinig onderzoeksgeld naar toe dat dit soort evenementen hard nodig is. Dus help mij helpen en doneer en/of deel mijn actiepagina.

En ik zou mezelf niet zijn, als ik niet weer een nieuwe uitdaging aanga. 

Vorig jaar was ik het al van plan, maar toen heb ik door omstandigheden dat plan moeten terugdraaien, maar dit jaar ga ik toch écht voor de 25km! 

Ik vind dat zo leuk om te doen en heb er zoveel zin in, dat ik mijzelf af en toe terug moet fluiten om ook mijn rust in de gaten te houden en mezelf niet voorbij te lopen. Gelukkig heb ik daarbij ook hulp van mijn hoofd- en hartsponsor, D.. 

De eerste stappen zijn gezet, de eerste trainingen zijn al achter de rug en ik heb leefstijlcoach, Janneke Veenstra van Tabula Rasa Coaching opnieuw bereid gevonden om mij bij te staan in mijn training. Zij heeft mij 2 jaar geleden, bij de eerste steptocht waar ik aan meedeed, ook gecoacht. 

Ik heb er heel veel zin in en ik hoop dat iedereen die dit leest, mij wil helpen om geld in te zamelen voor STOPhersentumoren, zodat er voor mij, en zoveel anderen, zicht is op een toekomst zonder kanker. 

Help mij helpen door hier te doneren. Heel veel dank!