...en dan word ik op maandagochtend gebeld door de werkcoach van het UWV naar aanleiding van mijn ww-aanvraag. Prima, maar ik voel me meteen weer onder druk gezet.Wat is dat toch, zo onnodig, want ze was hartstikke aardig.
Ik had zelf voorgesteld om de maand februari zelf te financieren en dan per 1 maart weer beschikbaar te zijn voor werk en dus tot die tijd ook nog even geen verantwoording af te hoeven leggen over mijn activiteiten, maar dat heeft dan weer consequenties voor de hoogte van de uitkering enzo. Dus dat maar weer opgegeven. Ook mijn urenaantal weer een stukje omhoog geschroefd. In plaats van 20 uur per week maximaal, nu met mezelf 24 uur overeen gekomen.
Het duurt dan wel weer even voor ik dat weer los kan laten en weer wat kan ontspannen.
Ik zou dit wel weer willen kunnen, heerlijk relaxen!
De vooruitgang wat dit betreft zit hem vooral in de verschuiving van onbewust onbekwaam, naar bewust onbekwaam. Ik heb nog genoeg te doen en dat gaat wellicht ook nog wel jaren duren, maar de bewustwording is al de helft van de oplossing, dus ik ben goed op weg! (mezelf even een beetje oppeppen)
Maandag met D. even lekker een kop verse pepermuntthee gaan drinken. Nu we nog geld hebben, moet het ook maar rollen, dus ook een nieuwe wasmachine aangeschaft. Maakt me dan toch ook wel weer een beetje blij ;-).
Vorig jaar een nieuwe stoel en een nieuw tv-meubel gekocht en die worden morgen (woensdag) afgeleverd, vind ik ook leuk! Fris huisje voor een nieuw begin...Vandaag voor de laatste keer naar mijn oude werkgever (inleveren van toegangspas en nog een gesprek met het hoofd HR, waar op mijn laatste werkdag geen tijd meer voor was). Dan kan ik dat stuk ook echt afsluiten. Nog wel even een leuk ritueel voor verzinnen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten