Dankbaarheid

Ben zo ontzettend dankbaar voor veel dingen!

Voor elke nieuwe dag bijvoorbeeld, dat ik er nog ben. En voor alle lieve mensen om me heen, D. in het speciaal, die me zo ontzettend goed gesteund heeft en nog steeds steunt!
En voor de fijne therapie in het ziekenhuis met fijne therapeuten. Ik ga daar elke dag met veel plezier naartoe!

En dankbaar dat ik me zo goed voel, een dagje hier en daar uitgezonderd (die ik dan ook meestal wel verklaren kan).

En ik ben dankbaar voor de vooruitgang die ik boek. Op regelmatige basis wordt de bewegelijkheid van mijn linkerarm weer bekeken en afgelopen week hebben we goede vooruitgang geconstateerd. Ik ben er nog lang niet en de vooruitgang gaat met hele kleine stapjes, maar het heeft een enorm motiverende uitwerking op me.
Ik voel het ook heel duidelijk dat het weer beter gaat.

En ik ben dankbaar voor mijn nieuwe ik, die positiever en trotser in het leven staat. Dat is heel bijzonder voor mij.

Rust en ontspanning

Rust

Toen het slechter met me ging, sinds maart 2010, heb ik overdag gerust. Eerst onder protest en gewoon in de kamer op de bank.
Sinds de operatie en vanaf dat ik thuis ben, met volledige overgave en echt in bed, kleren uit, onder het dekbed en met de gordijnen dicht.

Maar nu al een paar weken, drie om precies te zijn, rust ik overdag niet meer en dat gaat verrassend goed. Ik zorg wel dat ik mijn relaxmomenten pak, door bijvoorbeeld naast in de ochtend, ook midden op de dag nog een keer te mediteren. En door bijvoorbeeld gebruik te maken van de wachtmomenten, zoals bij de bushalte en in de bus of trein. En 's avonds ga ik niet te laat naar bed, maar het kan wel. Om 23.00 uur naar bed gaan, is nu niet meer zo'n opgave.

Wat een verschil met een jaar geleden! Toen kon ik echt niet later naar bed dan 21.00 uur.

Ik heb ook geleerd dat er verschillende soorten moe zijn. Zoals ik me nu wel eens moe voel, is totaal anders dan het uitgeputte gevoel van vóór de verwijdering.

Moe zijn heeft nu wel een andere lading gekregen. Er hoort nu ook wat zorg bij, want wat betekent het? Ben ik gewoon moe of is er 'iets' meer energie aan het opnemen om te kunnen groeien? Gelukkig kan ik de vermoeidheid nog wel goed relativeren en een plaats geven en blijven de zorgen daarmee beperkt tot een enkele gedachte hier en daar.

Ontspanning

Al heel lang ben ik niet heel goed in ontspannen. In juni 2009 deed ik een tiendaagse meditatietraining en daarna was ik er heel erg goed in. Maar zoals met alles wat je niet goed onderhoudt, zakte die ontspanning weer wat weg en kwam de stress en de spanning weer terug.

Nu ben ik alweer een paar weken elke dag in ieder geval één keer aan het mediteren en morgen heb ik les drie van de ontspanningsgroep waar ik aan deelneem als onderdeel van mijn revalidatie. 
Ik word er steeds beter in merk ik. Ik voel de spanning al beter en kan die daardoor ook beter loslaten. Daarnaast weet ik ook steeds beter wat ik nodig heb om te kunnen ontspannen, waardoor het ook makkelijker wordt.

Voor de Thai yogamassage, waar ik naar toe ging, is het helaas nu nog iets te vroeg, maar dat komt ook wel weer als mijn linkerarm weer goed genoeg is.

Crocs

Ja, ik heb ze ook, Crocs, ik weet dat veel mensen ze foeilelijk vinden. Ik had ze destijds gekocht omdat ik nog een keer naar een tiendaagse retraite zou gaan en daar doe je binnen je schoenen uit. Elke keer je gympen aan en uit is best lastig merkte ik, dus ik had ze vooral uit praktisch oogpunt aangeschaft. Ik werd echter ziek, waardoor dagenlang mediteren er niet meer in zat. Nu draag ik ze voornamelijk binnenshuis.

Op 1 mei jl. ging het mis. Ik had een epileptische aanval gehad in de vorm van een absence en dat was voor D. het teken om met mij naar de eerste hulp af te reizen. Hij heeft zijn beste vriend M. gevraagd om ons te rijden.
Ik droeg mijn Crocs en wilde andere schoenen aandoen om naar buiten te gaan. Maar D. zei dat het niet hoefde, waarop ik antwoorde: "Dan moet ik wel heel ziek zijn." Op dat moment niet wetende wat me te wachten stond.

Twee maanden later kwam ik weer thuis...

Op weg naar herstel...(2)

De eerste MRI scan is inmiddels gemaakt en de uitslag bekend. Het resterende stukje tumor is zo klein dat het niet te zien is op de scan. Dat is heel goed nieuws! Wil niet zeggen dat het helemaal weg is, maar wel heel erg klein (en dan praten we over millimeters!). De scan ziet het 'pas' bij een mm of 2 à 3.

Deze uitslag geeft veel rust. Ik had er sowieso wel vertrouwen in, maar het is toch fijn het bevestigd te zien.

Maar het betekent niet dat ik nu achterover leun en verder niets doe. Ik ga verder op de ingeslagen weg, dat wil zeggen, het onderzoek op basis van het boek 'Op weg naar herstel'. Volgens de neurochirurg, die, als je het mij vraagt, een lintje verdient voor zijn goede werk, is het niet te genezen, maar ik wil graag het tegendeel bewijzen. Dat is ook nog steeds de insteek.

En de foto zal weer het onderwerp zijn van oneindig veel grappen, want er is een enorme ruimte te zien op de scan, wat ik heb omgedoopt tot mijn eigen penthouse. Daar kan ik me af en toe even lekker in terugtrekken. Dat geeft overzicht en rust om te voelen hoe het op dat moment gaat, want wat ik in ieder geval niet meer wil, is leven in mijn hoofd. Dus dat penthouse is geen permanente woonplek, maar alleen een plek voor het overzicht, een uitkijk, een plek waar ik mijn hoofd even in kan steken en uit mijn gedachten kom en boven de wolken kijk, mijn eigen 'headspace' zo te zeggen, heel letterlijk dus.

Mijn ergotherapeut helpt me er nu ook bij om niet meer terug te gaan naar de situatie van voor de operatie, maar terug te gaan naar een leven van de 'gezonde' jonge vrouw die ik ben. De tijd ervoor, die toch ruim twee jaar in beslag heeft genomen, stond in het teken van de vermoeidheid. Daar had ik mij al helemaal aan aangepast en zo leefde ik mijn leven. De realiteit is nu dat ik veel meer energie heb, dat ik ook weer alles kan eten en daar wil ik ook weer naar leven. Dat is nog niet makkelijk omdat ik eerst zo anders gewend was en me daar ook helemaal op ingesteld heb. Dat is al zo gewoon geworden dat het de uitgangspositie is geworden. En zoals het met alle gewoonten gaat, duurt het even voor je die aangepast hebt, maar ik heb de tijd en bovenal ik néém de tijd. Het hoeft niet allemaal anders van het ene op het andere moment, maar ik mag er de tijd voor nemen. Net als voor mijn revalidatie, daar mag ik ook de tijd voor nemen. 

(wordt vervolgd)

Op weg naar herstel...(1)

Er is een aantal mensen dat denkt dat ik nog 'even' moet revalideren en dat ik dan weer vrolijk verder kan met mijn leven. Dat is in zekere zin waar. Ik heb zo'n 10 tot 15 jaar 'gekregen' van de neurochirurg. Hij heeft namelijk niet alles weg kunnen halen, 95% wel, dus er zit nog 5%. En dat moet gemonitord worden elk half jaar door middel van een MRI.

Nu doe ik er vanzelfsprekend alles aan wat in mijn macht ligt om te voorkomen dat het weer zou gaan groeien.

Bijna direct nadat ik thuis kwam heb ik "U kunt meer dan u denkt" van Hans Moolenburgh sr. aangeschaft, bij wie ook Karel Glastra van Loon onder behandeling is geweest, zoals te lezen is in "Ongeneeslijk optimistisch" van zijn hand. Hans Moolenburgh pleit in zijn boek voor een alternatieve behandeling naast de reguliere medische behandeling van kanker. Ook verwijst hij, onder andere, naar de Simontontherapie die zich heel succesvol heeft bewezen. "Op weg naar herstel" is dan ook eveneens in mijn bezit en gelezen. 

Met de tips en methoden uit dat laatste boek ga ik de komende tijd aan de slag.

(wordt vervolgd)

Jarig!

Morgen, 21 september, ben ik jarig. Het is nog nooit zo'n beladen dag geweest als dit jaar. Heel dankbaar en blij dat ik het kan vieren dit jaar! Normaal gesproken vier ik het eigenlijk nooit, maar dit jaar is er wel reden voor een feestje. Zondag vier ik het buiten de deur in besloten kring. Wilde het eerst heel groot aanpakken, maar daar lenen de financiën zich niet voor, dus ik houd het iets kleiner met een aantal vrienden en familie.

Want reden voor een feestje is er!

Het gaat namelijk ontzettend goed. Mijn lijf herstelt zich wonderwel van de halfzijdige verlamming. Daar werk ik nog steeds hard aan in de een poliklinische behandeling. En ook al zit er nog een restje in mijn hoofd, nú gaat het goed!

Fietsen
En ik vind het ook weer tijd geworden voor een stukje fietsen. Dit heb ik in juni jl. al gedaan, maar dat resulteerde in een val, als gevolg van te weinig spierkracht in mijn benen en tot overmaat van ramp ook nog op mijn hoofd, wat overigens meer schrik dan schade opleverde, maar schrik genoeg om het lange tijd niet meer te proberen. Maar nu is de tijd rijp. Mijn beenspieren zijn inmiddels weer een stuk sterker en ik wil ook graag weer zelf fietsen in plaats van overal met de bus naar toe of familie en/of vrienden als taxi inzetten. Ze doen het met liefde, maar mijn onafhankelijkheidsgevoel is sterker. Zo heb ik nu kort haar zodat ik niet meer afhankelijk ben van iemand anders, lees D., om mijn staart te maken en zo zit het ook met vervoer. Bovendien gaan D. en ik zondagavond ook uit eten samen en naar dat restaurant met de bus, is een hachelijke onderneming, dus dan is het ook fijn om de fiets te kunnen gebruiken.

Met mijn fietshelm op, mijn zeven versnellingen, het zadel laag en met D. naast me als hulpmotortje, mocht dat nodig zijn bij één van de bruggen over de Zaan, moet dat gaan lukken. En mijn fiets is te mooi om in de schuur te laten staan.

's Middags een eerste proefrit maken naar het café waar ik mijn feestje vier en dan 's avonds naar het restaurant. Wens me maar succes!

Even niet ziek zijn

Afgelopen week zat ik met D op Texel. In het huisje van een oud-leidinggevende van mij.

Die week heeft me enorm goed gedaan! Het huisje was heel fijn en de omgeving was prachtig. We zijn heel veel in beweging geweest en ik heb bijna niet aan mijn ziekte gedacht!

Dat was heerlijk!

Rijbewijs

Mijn lieve man is zijn rijbewijs aan het halen, want ik mag, voorlopig, niet meer autorijden, omdat ik een aantal epileptische aanvallen heb gehad als gevolg van de tumor. Dat vind ik ook weer zo lief van hem!

Nu vind ik het niet zo heel erg dat ik voorlopig niet kan rijden, want alhoewel ik autorijden wel leuk vind, gaat het ook gepaard met veel stress. Dus even een rustpauze en over een jaar zien we wel weer verder...

Boefjeshaar

Ik ben blij dat dat me niet zo uitmaakt. Ik zei ook tegen de chirurg dat ze mijn haar eraf mochten scheren, maar dat doen ze dus niet, vanwege mogelijke haartjes in de wond, dus alleen waar ze snijden, scheren ze het weg.

Voor de operatie is dus niet al mijn haar afgeschoren, maar alleen daar waar ze mijn huid hebben open gesneden, dat is van de haargrens bij mijn voorhoofd tot aan mijn kruin en dan nog zo'n 5 cm naar beneden richting mijn rechteroor. Ik heb dus een iets bredere middenscheiding gekregen met een groef eronder.

Nu mijn haar weer een beetje begint te groeien, krijg ik een precies op mijn kruin een rechtopstaand plukje, als een van de jongetjes van de boefjes.

 Zo dus.

Wie zoekt, zal niet vinden

 "Je gaat voortdurend aan de waarheid voorbij, omdat deze te veel voor de hand ligt." 

 Ram Tzu, Wie zoekt zal niet vinden, 2003

De auteur doet de titel van dit zowel leerzame als vermakelijke boek alle eer aan met de onderstaande passage. Hij wijst daarmee op de oude oosterse wijsheid dat de waarheid je altijd meer nabij is dan je eigen halsslagader. Maar dat geloof je natuurlijk niet, opgevoed als je bent met de gedachte dat je voor alle waardevolle dingen in het leven moet zwoegen en zweten.

'Je bestudeert de bewegingen van de sterren. Je telt je ademhaling. Je reciteert je koosnaam voor God. Je raadpleegt tarotkaarten. Je goochelt met getallen. Je vast. Je gebruikt drugs. Je bestudeert heilige geschriften. Je spreekt met geesten. Je wringt je lichaam in allerlei bochten. Je trekt van goeroe naar goeroe. Je neemt deel aan trainingen en retraites. Je oefent je wezenloos. Je koopt het ene na het andere boek. Ram Tzu verzekert je: "Je bent pas waar je wezen moet, als je van dit alles genoeg hebt."

Mochten de ideeën van Ram Tzu ooit op grote schaal aanslaan, dan is het te hopen dat er ook voor spirituele leraren een re-integratietraject bestaat.

Van Happinez kalender, dinsdag 17 juli 2012.

Hoe herkenbaar. En dan moet ik ook denken aan Headspace waarop aangegeven wordt dat de blauwe heldere hemel er altijd is, soms alleen verscholen achter een wolkendek.
En dan wil ik toch zijn boek lezen, dat van Ram Tzu, figures...

Drie maanden

Precies drie maanden geleden op 8 mei 2012, is deze tumor voor het grootste gedeelte uit mijn hoofd verwijderd.

Ben nog aan het revalideren en dat zal ook nog wel een tijdje duren, maar ik kan gelukkig weer lopen en ook mijn arm kan ik weer redelijk gebruiken. En mijn spraak is ook weer redelijk goed.

Nog een lange weg te gaan, maar al van ver een heel eind gekomen!

Van die dingen....

Toen ik net in het VU lag, was ik enorm trots op mijn lijf, dat ik zo lang goed gebleven ben en, gezien de enorme omvang van de tumor, niet meer klachten en/of uitvalverschijnselen had.

Ik vind het nu lastiger om vertrouwen te hebben in mijn lijf en me maar gewoon over te geven aan wat er gebeurt.

Als ik nu wel eens een beetje misselijk ben, of lichte hoofdpijn heb, of gewoon mijn hoofd voel, heeft dat een hele andere lading gekregen, ik raak nog net niet in paniek, maar mijn gedachten gaan wel met me aan de haal. Afleiding is dan de truc, als ik maar afgeleid ben dan gaat het wel...

En echt dapper of sterk ben ik echt niet dan, voel me dan kwetsbaar en klein.

Vermoeidheid

Bij een hersentumor hoort ook vermoeidheid. Nu het grootste gedeelte van de tumor verwijderd is, ben ik niet opeens een stuk fitter, ik moet nog steeds heel erg op mijn energie letten en de juiste balans vinden tussen activiteit en rust.

Inspiratie

Ik onderschat mijzelf soms. Het zal de opvoeding zijn die te wensen overliet. Blijkbaar heb ik met mijn berichten op facebook over de afgelopen maanden, veel mensen geïnspireerd! Heel fijn om te weten en ook weer een inspiratie voor mijzelf!

 Dankjewel lieve Judith!

Galgenhumor

D. en ik hebben ondanks alle ellende, wel wat afgelachen de afgelopen maanden. Vooral galgenhumor en mijn versprekingen die voor veel plezier zorgen.
In het ziekenhuis ontzettend gelachen met Rick samen, tijdens een douchebeurt en met een van de zusters, omdat ik wel eens vergat dat de deur en het gordijntje open waren en dan gewoon begon met uitkleden.
En tegen D. zei ik eens 'dikke zus' ipv 'dikke kus', daar hebben we ook smakelijk om gelachen en gebruiken we nu nog steeds.
Als ik iets geks zeg, zegt D. bijv. 'Ben je ziek in je hoofd', waar we dan ook weer smakelijk om kunnen lachen.
De liefde die D. en ik voor elkaar voelen, is zo enorm dat we ons dat kunnen permitteren. We lachen samen en huilen samen. We delen alles samen en dat voelt zo ontzettend goed! Warm en liefdevol en geborgen ondanks alles.

Paradijs

'Het paradijs herkennen we pas als zodanig wanneer we eruit verdreven zijn."

Herman Hesse in Een golfje op de stroom, 1971

Hoewel de meeste mensen bij nader inzien best gelukkig zijn, hopen ze het toch ooit te worden. Je hebt gelijk als je nu denkt dat dit een contradictie is. Maar kijk eens naar het paradijs waarin je verkeert als je lichamelijk gezond bent. Totdat er plotseling iets aan je lichaam begint te haperen wat doorgaans feilloos functioneerde. Ineens kun je je knie niet meer buigen, zie je alles wazig, kun je je nek niet meer goed draaien, vul maar in.
Wat was je toch een gelukkig mens toen je nog probleemloos kon sporten, klussen, je werk doen. Iets soortgelijks ervaar je als je partner, een vriend of familielid plotseling uit je leven verdwijnt. Op dat moment besef je pas hoezeer je op hen gesteld was. Er wordt wel gezegd dat je de vraag of je op dit moment gelukkig bent alleen maar achteraf kunt beantwoorden. Maar dat hoeft natuurlijk niet.

Sta vandaag eens stil bij alle dingen waaraan het je in het hier en nu NIET ontbreekt en je zult zien dat het paradijs eigenlijk nooit ver weg is.

(Van Happinez kalender, woensdag 18 juli 2012)

Dankbaar

Toen ik net in het ziekenhuis lag en mijn operatie achter de rug was, weet ik nog hoe dankbaar ik was dat mijn lijf het zo goed deed. Want ondanks het enorme gezwel dat was verwijderd en de enorm zware operatie die 7,5 uur duurde, functioneerde ik prima en was ik niet veranderd qua persoon.

En nu nog steeds ben ik ondanks al het gebeurde erg goed geluimd. Ben ook niet meer ziek zoals voor de operatie. De  misselijkheid en het overgeven zijn in ieder geval voorbij. Het emmertje hoort niet langer bij mijn standaarduitrustig gelukkig. Maar sowieso, ik heb ook ontzettend veel gelachen in de afgelopen periode, klinkt misschien gek, maar dat was ook heerlijk. maar een lach en een traan liggen dicht bij elkaar..

En ik ben ook zo dankbaar voor alle steun en lieve berichtjes die ik gekregen heb tijdens die hele periode!

Oeps en dan ben je opeens kankerpatiënt...

En toen bleek ME/CVS een verkeerde conclusie te zijn geweest en bleek ik last te hebben van de consequenties van een enorm gezwel dat mijn hersenen in de rechter frontale kwab in de verdrukking bracht! Leek er heel erg op, maar is toch net iets anders. Jammer dat de internist niet tot een scan heeft besloten n.a.v. mijn klachten twee jaar geleden, maar ja, aan 'als en dan' heb ik niet zo veel meer. Nu dealen met de situatie zoals die is.
Inmiddels ben ik weer thuis, na twee maanden ziekenhuis en revalidatiecentrum om poliklinisch verder te revalideren van de gevolgen van de operatie... Ik loop gelukkig weer, maar mijn leven wordt niet meer hetzelfde...

Twee jaar

Vandaag precies twee jaar ziek. Eind maart echt uitgevallen, maar omdat ik vandaag twee jaar geleden ook een dag ziek was, is 8 maart als datum aangehouden door de officiële instanties.

Weer een paar jaar eerder in augustus 2007 (Tokio, Japan) was ik ook al eens goed beroerd, maar dat hing duidelijk samen met mijn suikerspiegel, want zodra ik wat eten naar binnen had gewerkt, was het net of er niets aan de hand was. En het was een uitzonderlijk hete dag toen 36 graden, dus dat kost wel wat energie. Ik vraag  me ook af of dat al een voorbode is geweest of dat dat een volledig toevallige gebeurtenis was.

8 maart, 2 jaar geleden, hing in ieder geval niet samen met eten, want iets eten maakte helemaal geen verschil.

Herprogrammeren

Ik ben gewend om op een bepaalde manier te reageren en me op een bepaalde manier door het leven te bewegen. Ik ben dat nu aan het aanpassen. Zo probeer ik alleen te reageren als me iets gevraagd wordt en niet altijd overal op te willen reageren en overal een mening over te hebben. Ik hoef me niet zo te bewijzen. Ik mag er ook wel zijn zonder die bewijslast.


In 2007 heb ik een Human Design consult gehad bij Guido Wernink. Ik weet nog goed wat een rust ik voelde toen ik daarna in de tram op weg naar huis zat. Het is allemaal goed zoals het is. Mijn manier van reageren op zaken klopt bij mij als persoon. Mijn oordeel erover is misschien dat het kinderachtig is om te mokken, maar het nodigt de ander uit om mij te vragen wat er is en dat heb ik precies nodig om mijn mening te kunnen geven. Ik ben een emotionele manifesting generator. Het consult heeft mij geleerd dat ik moet wachten en bij mezelf moet nagaan of ik een respons voel. Zegt mijn gevoel dat het goed is. Dat is nu heel erg belangrijk voor me. Dat kan een respons op van alles zijn, iets dat ik lees of wat voor eten ik ga nemen. Ook daarom is het zo belangrijk om contact met mijn gevoel te maken. Mijn gevoel en daarmee respons is de autoriteit in mijn leven.

Ik heb tevens een living your design training gevolgd en nog meer werd me duidelijk over mezelf, ook o.a. over mijn gevoeligheid. Wat dat betreft ben ik wat hardleers. Het is al een aantal keren met me besproken, maar nog nooit echt aangekomen heb ik gemerkt. Voor het eerst al gezegd in 2004, door een natuurtherapeut bij Tiel. Via een collega van de KLM terecht gekomen. Daarna ook in het Human Design consult aan de orde gekomen maar daar verwoord als erg sterke intuïtie. Afgelopen oktober is het voor het eerst echt aangekomen, geland.

                              de groep waarmee ik de living your design training heb gevolgd.


Ik heb mijn strategie altijd in mijn achterhoofd gehouden. Het is ook de reden waarom ik zo lang bij mijn oude werkgever ben gebleven. De manier waarop ik er gestopt ben, klopt helemaal met mijn strategie. Die innerlijke stem is soms zo ontzettend duidelijk, moet er alleen nog naar leren luisteren en erop vertrouwen. En heel erg veel geduld hebben.

Eten

Voeding speelt een heel belangrijke rol in mijn leven. Het hangt van mijn voeding af of ik mij prettig voel of niet. 

En helaas is het allemaal niet vanzelfsprekend. Voeding waarvan je verwacht dat het goed voor je is, is voor mij niet goed, mijn lijf behandeld het alsof het wordt aangevallen door een virus. 

Zo heb ik afgelopen dagen weer even mogen ervaren dat mijn lijf nog niet toe is aan knoflook en broccoli.

Zo zou je waarschijnlijk ook verwachten dat sinaasappels en appels goed voedsel is, maar voor mij dus niet. En zo zijn er ongeveer 30 voedingsmiddelen waar ik niet tegen kan.

Er is goed mee te leven, maar ik zou best eens gewoon iets willen kopen als ik onderweg ben en dat is dus nu bijna niet te doen. Moet altijd heel goed opletten op wat er allemaal aan een produkt toegevoegd is. 
Back to basics dus maar. 

In het begin heb ik me heel erg verbaasd over alle rotzooi die aan voeding wordt toegevoegd en wat je dus ook zo maar jarenlang allemaal naar binnen werkt. Hoe je jezelf gewoon vergiftigd. In het begin was het ook zo lastig om boodschappen te doen. 
Inmiddels ben ik het wel gewend en D. ook en we zijn er ook al hartstikke handig mee, we eten eigenlijk altijd lekker, maar de laatste tijd heb ik niet zo'n zin meer om weer iets te verzinnen om te koken en dat gedoe rond eten. 
Mijn schoonmoeder heeft ons bijv. uitgenodigd voor een etentje in een restaurant en dat is dan weer zo'n gedoe dat ik eigenlijk het liefst maar niet ga. Maar ik wil ze ook weer niet teleurstellen, dus maar even de tandjes op elkaar en mijn verboden lijstje doorgeven en erop hopen dat ze niet per ongeluk toch iets door mijn eten doen wat ik niet mag hebben. 
Is ook weer een mooie oefening in loslaten ;-).

Ben al heel lang in behandeling voor die intoleranties bij mijn orthomoleculair arts, maar het is dus nog niet aangeslagen helaas....

Kameleon

Ik begin het steeds beter te begrijpen, nu nog mee om leren gaan ;-).

Ik vind het zelf nogal aanstellerig klinken om te zeggen dat ik hooggevoelig ben, maar je zal er maar last van hebben! En dat is nou juist hoe ik er natuurlijk niet tegenaan moet kijken. Maar ik moet nog leren hoe ik er mee om moet gaan, dan zal ik er juist ook mijn voordeel mee kunnen doen. Het kwartje begint wel eindelijk een beetje te vallen. Ik zie nu beter wat ik eigenlijk doe en dat de ME/CVS daar een resultaat van is. Dat is al eens tegen me gezegd en ik zie dat nu zelf ook.
Wat ik eigenlijk doe is altijd mijn antennes uitzetten om zo de signalen uit mijn omgeving op te vangen om me zo goed mogelijk aan te passen. Het is een overlevingsmechanisme, hartstikke fijn, maar in dat proces ben ik wel het contact met mezelf kwijt geraakt. In het contact met anderen, heb ik geen contact meer met mezelf.  Mijn "aardedraad" is ver te zoeken en het kost het mij enorm veel energie. Wat voel ík eigenlijk en waar heb ík behoefte aan, dat vind ik veel moeilijker te achterhalen en te zeggen. En dat is wel precies waar ik nu naar op zoek ben.

ik ben onderweg....   

Synchroniciteit

Wat een mooi begrip vind ik dit, synchroniciteit. De ervaring van dit begrip bedoel ik dan. Gister heb ik dit even heel sterk ervaren, toen ik eigen huis magazine ontving en er een volledige pagina over ontslag en eigen woning in aantrof met allemaal tips over maatregelen die je kunt nemen bij het kwijtraken van je baan.
Enigszins open deuren, want ik had ze al bedacht en met een vriendin, S., besproken, maar toch.

Mooie op mijn Happinez scheurkalender van vandaag:

"Je hoeft de wereld niet in je greep te hebben, je hoeft je er niet tegen te verweren."

en woensdag was er ook al zo'n mooie op een andere kalender:

"It is not a matter of doing. It is not even a matter of what you desire. All of that is insignificant with the reality of what you are. It unfolds beyond all you've learned."

Het gaat voor mij ook heel sterk erover dat ik er op mag vertrouwen dat alles goed komt. Dat alles wat er sinds maart 2010 gebeurt (en zelfs al eerdere ervaringen, alles wat er in mijn leven gebeurd is dus gewoon) met elkaar samenhangt en zo bedoeld is. Dat alleen al geeft me rust en vertrouwen en is voor mij een teken dat ik met geduld mag "hangen" in dit gevoel en het mag laten gebeuren.

Fijne ervaring!

NU!

Ben me zorgen aan het maken over hoe het nu verder moet. Helemaal niet de bedoeling natuurlijk en ik weet ook dat het helemaal geen zin heeft, maar het in de praktijk brengen, vind ik toch nog lastig.

Doe mijn best om weer te worden zoals deze baby en ik kan ook al wel genieten van kleine dingen, maar die kleine dingen worden nu een beetje teveel overschaduwd door dingen die er nog niet zijn.  

In dit filmpje wordt het even haarfijn uit de doeken gedaan waar ik mee bezig ben... Leven in het nu is zo makkelijk nog niet. Gelukkig heb ik inmiddels wel veel trucs geleerd om het in ieder geval te proberen. Zo concentreer ik me suf op mijn ademhaling (Anapana) en dat helpt wel enigszins, en ik probeer me ook te concentreren op datgene waar ik op dat moment mee bezig ben, maar ik mag nog veel meer oefenen. 

Niemand heeft ook gezegd dat het makkelijk zou zijn....

Oe...

...en dan word ik op maandagochtend gebeld door de werkcoach van het UWV naar aanleiding van mijn ww-aanvraag. Prima, maar ik voel me meteen weer onder druk gezet.Wat is dat toch, zo onnodig, want ze was hartstikke aardig. 

Ik had zelf voorgesteld om de maand februari zelf te financieren en dan per 1 maart weer beschikbaar te zijn voor werk en dus tot die tijd ook nog even geen verantwoording af te hoeven leggen over mijn activiteiten, maar dat heeft dan weer consequenties voor de hoogte van de uitkering enzo.  Dus dat maar weer opgegeven. Ook mijn urenaantal weer een stukje omhoog geschroefd. In plaats van 20 uur per week maximaal, nu met mezelf 24 uur overeen gekomen. 

Het duurt dan wel weer even voor ik dat weer los kan laten en weer wat kan ontspannen.

                                              Ik zou dit wel weer willen kunnen, heerlijk relaxen!

De vooruitgang wat dit betreft zit hem vooral in de verschuiving van onbewust onbekwaam, naar bewust onbekwaam. Ik heb nog genoeg te doen en dat gaat wellicht ook nog wel jaren duren, maar de bewustwording is al de helft van de oplossing, dus ik ben goed op weg! (mezelf even een beetje oppeppen)

Dit stuk heeft me ook weer erg geholpen om weer een beetje te ontspannen en deze gedeelde visie niet op te geven.

Maandag met D. even lekker een kop verse pepermuntthee gaan drinken. Nu we nog geld hebben, moet het ook maar rollen, dus ook een nieuwe wasmachine aangeschaft. Maakt me dan toch ook wel weer een beetje blij ;-).

Vorig jaar een nieuwe stoel en een nieuw tv-meubel gekocht en die worden morgen (woensdag) afgeleverd, vind ik ook leuk! Fris huisje voor een nieuw begin...
Vandaag voor de laatste keer naar mijn oude werkgever (inleveren van toegangspas en nog een gesprek met het hoofd HR, waar op mijn laatste werkdag geen tijd meer voor was). Dan kan ik dat stuk ook echt afsluiten. Nog wel even een leuk ritueel voor verzinnen...

Vooruitgang

Heb een boodschap gedaan bij de natuurwinkel en ben met mijn boodschappentas (!! geen boodschappentrolley) weer onderweg naar huis. Ben met de bus naar de winkel gegaan en loop vanaf de bushalte weer naar huis. Plotseling word ik me er heel erg bewust van hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen dat ik hier zo loop. Dat ik er van mag genieten.

Nog niet eens zo heel lang geleden was dat helemaal niet vanzelfsprekend. Het tillen van de boodschappentas van z'n 7 kilo is al een hele prestatie, dat voel ik dan ook nog wel in mijn armen.  Dat ik boodschappen heb gedaan, is al een heel ding. Ben ik pas weer sinds een paar weken aan het doen. Voorheen deed ik alleen boodschappen bij de Hofwebwinkel een internet webwinkel voor biologische voeding. Zij brengen de boodschappen elke zaterdag aan huis. Nu gebruik ik hofweb eigenlijk alleen nog voor de heerlijke yoghurt voor D. en voor de zwaardere produkten, zoals pakken rijst- en havermelk.

Net als schoonmaken. Mijn moeder kwam sinds een klein jaar altijd de schoonmaakwerkzaamheden doen. Nu ik sinds eind oktober fulltime thuis ben, heb ik dat weer zelf opgepakt, samen met D.. Ik was er een beetje bang voor dat ik door minder te doen (geen reis meer naar het werk en werken) ik een terugval zou krijgen, maar niets is minder waar. Het heeft me juist heel erg goed gedaan. Ik denk nu zelfs dat ik misschien wel te snel weer aan het werk ben gegaan. Ik heb die rust gewoon heel erg hard nodig gehad en nog steeds!


Ik durf nu pas weer te zeggen dat het goed met me gaat. Dat heb ik heel lang niet gekund. En ik zal er altijd op moeten blijven letten en mijn leven er op aanpassen, maar dat is een kwestie van wennen en ik wil dat ook. Ik wil het ook niet meer zo doen zoals ik het deed. Ik vind het heerlijk om meer rust in te bouwen en geen haast meer te hebben en dat ook niet meer om me heen te hebben. 

Hart

Na de sessie bij Bijzonder Gewoon op Barbara's aanraden het Handboek Energetische Bescherming aangeschaft en gelezen. Dit boek bevat ook oefeningen waar ik mee aan de slag ben gegaan. De oefening voor het openen van mijn hart heb ik actief gevolgd.

Vervolgens trek ik uit mijn inzichtkaarten de volgende:

"Ik ben bereid mijn hart verder te openen ook al betekent het, dat ik mij weer zal moeten verbinden met de pijn van het gekwetste kind in mij."

Vind ik dan toch bijzonder....

Thai Yoga Massage

Vandaag weer naar de Thai Yoga Masseur geweest. Wat een verwennerij, zo heerlijk. Is onderdeel van het plan om meer contact te maken met mijn gevoel. En tegelijkertijd helpt het me ook met (controle) loslaten, hij maakt namelijk de bewegingen, niet ik. En natuurlijk om te ontspannen.

Hij gaf me vandaag ook weer een mooie overdenking mee dat er geen afgepaste tijd bestaat voor genezen of iets leren loslaten. Dat is veel werk en het komt wanneer het komt. Geduld is dus een schone zaak. Goed om mezelf weer eens aan te herinneren.

Ook mijn mantra weer eens afgestoft: ik laat los en ik ben relaxed. Tevens goeie tip om mogelijk beter te slapen: van kant wisselen, dat ga ik dus uitproberen als ik D. zover krijg, maar dat is vast geen probleem. Voor wie op Facebook zit: D. heeft zo'n mooi bericht geplaatst voor mij, superlief!

Morgen weer naar de rebalancer, maar vanavond eerst nog nagenieten van mijn heerlijke massage!

Voorlopig Inzicht

Ik weet het natuurlijk ook allemaal niet, maar wat duidelijk is, is dat de artsen het ook niet weten. Na de conclusie ME (CVS) wordt je min of meer naar buiten geduwd met de boodschap dat je er maar mee moet leren omgaan. Gelukkig ben ik eigenwijs, nieuwsgierig en onderzoekend en ga ik dan zelf op zoek naar waar het aan kan liggen en wat ik er zelf aan kan doen.

Zo kom ik via Heden ik en via de informatiegids van de ME/CVS-stichting bij de orthomoleculair arts terecht. Daar boek ik voor het eerst vooruitgang.

En verder lees ik ook veel, over stress o.a. in dit boek en in deze en ook nog in deze lees ik veel over de werking van de hersenen. Hieruit leer ik ook dat mijn stresssysteem behoorlijk in de war is, doordat ik op jonge leeftijd al te veel stress heb ervaren door mijn traumatische jeugd. Dat komt ook nooit meer goed voor zover nu bekend. Het enige wat ik kan doen, is daar rekening mee houden door mezelf niet teveel aan stress bloot te stellen. Niet terugkeren in mijn oude functie bij mijn oude werkgever is een goede stap geweest wat dat betreft.

Op een van de nachten dat ik weer eens niet slaap, ga ik (tegen mijn natuur in, blijf meestal liggen) eruit en surf wat op het internet. Daar kom ik via via bij deze website terecht. Daar lees ik dit verhaal van Petra. Dat maakt me weer heel nieuwsgierig en ik bestel eerst het boek en besluit dan een afspraak te maken. D. heeft het al vaker gezegd, maar ik vind het zo aanstellerig klinken, maar bij de One Session Coach wordt het al snel bevestigd, ik ben hooggevoelig.  Dat is goed om te weten, ook in het kader van het zoeken naar werk. Gevolg hiervan is ook dat ik heel veel rust nodig heb. Tegenwoordig lig ik dan ook elke dag, midden op de dag, wel een half uur tot een uur te rusten. Ik dacht eerst dat dat niet zo'n goed idee zou zijn, in verband met het slechte slapen 's nachts, maar nu ben ik wel overtuigd dat ik dat moet gaan volhouden. Ook in het boek Illusies van Ingeborg Bosch komt rusten overdag naar voren, als middel om het stressniveau laag te houden, als je een verstoord stresssysteem hebt.

Zo ben ik al aardig op weg naar "genezing"/coping, maar ik ben er nog niet. Het slapen is nog iets wat ik nog niet opgelost heb en dat is naar mijn mening wel een hele belangrijke om goed te kunnen functioneren. 

Vannacht was het ook weer 03.15 uur dat ik wakker was. Dat is wel extreem vroeg, de standaard is 04.00 uur (daar kan ik meestal mijn klok op gelijk zetten). En wakker is dan ook echt wakker. Normaal gesproken blijf ik liggen en dan val ik tegen de ochtend weer in slaap. Nu irriteert het me en ga ik om 05.00 uur uit bed. De maandag is wel lekker lang zo. Jammer dat hij als depressiefste dag van 2012 te boek staat. Dat laat ik me maar niet aanpraten, heb het zo al moeilijk genoeg....

Heb alles wel zo'n beetje geprobeerd, inclusief een boterham een uur voor het slapen (om mijn suikerspiegel ook 's nachts op peil te houden, omdat dat een reden kan zijn van het wakker worden), maar ook dat helpt niet afdoende. Sommige nachten gaat het tegenwoordig iets beter, maar het laat nog steeds te wensen over. Als ik 6 uur achter elkaar geslapen heb, denk ik er niet meer over na, maar 5 uur is voor mij echt te kort. De nacht dat ik een fatsoenlijke 8 uur achter elkaar heb geslapen, kan ik me niet eens meer herinneren. Het is dat ik alles opschrijf, dat ik ook weet dat dat slechte slapen niets nieuws is. Dat is al zo sinds begin 2009. Ik dacht eerst nog dat ik elke nacht om 4 uur wakker wordt omdat dat het tijdstip was waarop ik in juni 2009 tijdens een retraite opstond, 10 dagen lang, dat het erin gesleten was, maar het is al van eerder, dus dat klopt niet.

Het blijft toch de aandacht vragen, omdat ik me, zoals ook nu, slecht blijf voelen, ziek en ongezond, en ik ben er nog niet uit en ik vraag me af of dat ooit het geval zal zijn. En wanneer ben ik gewoon ziek (bijv. griep) en wanneer is het de ME/CVS. We zullen het zien. Voor nu in ieder geval maar accepteren dat dit de situatie is en wie weet wat de toekomst brengt.

gezondheid

Dit is een film met een hele nieuwe visie op ziekte en gezondheid en genezing:
Echt de moeite waard om te bekijken!

Loslaten/vertrouwen

Lichte paniekgevoelens maken zich van mij meester. Want het is nu januari en dat is de laatste maand dat ik nog een salaris ontvang. Volgende maand is het over en hoe moet het dan?

Loslaten vind ik toch wel het moeilijkste dat er is. Ik heb het idee dat ik nu een beetje op de proef gesteld word. Houd ik het ook nog vol nu de druk hoger wordt?

Toen ik net ziek was, moest ik wel loslaten, ik kon gewoon niets meer, dus alles moest ik aan anderen overlaten en me er niet mee bemoeien. Maar nu vind ik het toch wat moeilijker om die controledwang te laten voor wat het is.

Dat ik een controlfreak ben, wist ik al, maar nu mag ik in de praktijk leren om daar afstand van te nemen en dat is toch even andere koek.....

Alhoewel, ik oefen ook in de praktijk met loslaten bij de Thai yoga masseur. Daar moet ik echt letterlijk loslaten en hem de bewegingen laten maken, mooie oefening....

Vakantie

Net gisteravond weer terug van een paar dagen Barcelona. Als ik kijk hoe het nu gaat in vergelijking met onze eerste vakantie tijdens mijn ziekte, gaat het nu 10 keer beter. De eerste keer kon ik niet eens zelf naar de gate lopen en nu ging dat prima. Ik moet nog steeds oppassen en veel rusten, maar ik ben niet meer zo heel erg afhankelijk van anderen en ik kan iets langer aan een stuk door.

De eerste vakantie samen was met D. naar Valencia. Ik had van tevoren al de airportservice besteld zodat ik met een wagentje naar de gate zou worden gebracht, want zelf ver lopen ging echt niet lukken. Toen ik daar eenmaal zat was dat wel even confronterend. In Valencia liepen we met intervallen (stukje lopen, even zitten, weer een stukje lopen en weer even zitten etc.)

Dit keer op de luchthaven raakte ik ontroerd door het feit dat ik zelf naar een van de verste gates kon lopen!